Coronapsychose

Eerst correct, dan achterhaald en dan weer correct

Afgezien van de dalletjes, prijs ik mij doorgaans gelukkig dat ik in de sector sport mijn boterham verdien. Je wil het niet gedroomd hebben dat je nu over de cultuursector zou moeten schrijven. Altijd weer die klaagzangen van verdwaalde rappers, B-acteurs of schrijfsters van vijfhonderd verkochte boeken: we kunnen niet spelen, we mogen niet optreden, er mag niemand komen, we hebben geen inspiratie, we verdienen niets… en kijk eens wat die voetballers allemaal mogen en die coureurs…

Evengoed als cultuur lijdt sport onder wat Geert Hoste heel treffelijk in de zaterdagkrant omschreef: coronabeleid als wichelroedelopen. Dat typisch Belgische syndroom is inmiddels doorgedrongen tot Parijs en zit volgende week al in Nice. Het heeft er alle schijn van dat viroloog Marc Van Ranst en infectioloog Erika Vlieghe de directie van Amaury Sport Organisation hebben geïnfiltreerd. En de ASO-server is ongetwijfeld gehackt door Geert Molenberghs. Biostatisticus, dat is zoiets als scheidsrechter; je wordt het alleen als er vreselijke dingen zijn gebeurd in je jeugd.

ASO, de Tour-directie, ongetwijfeld ‘geadviseerd’ door experten, heeft in haar onmetelijke wijsheid besloten dat bij twee besmettingen in eenzelfde ploeg de hele ploeg naar huis moet. Die bepaling gaat deze week in en wordt helemaal van kracht vanaf volgende zaterdag als de Tour begint tot de dag dat hij eindigt en dat is op zondag 20 september. Jawel, voor wie niet altijd mee is met de wereldsport: de Tour is in dit rare sportjaar 2020 een eenmalig herfstgebeuren van voorlopig drie weken.

Dit is coronapyschose à la belge: als een mechanicien positief test en de mechanicien wordt naar huis gestuurd, is het bij de volgende individuele positieve test van om het even welk teamlid, toch prijs. De hele zooi moet dan naar huis, inclusief de coronavrije renners die nog voor een prijs aan het rijden zijn. Om het nog absurder te maken: ook als het om asymptomatische besmettingen gaat, bijna de regel in een sportieve jonge bevolking.

De virusbepalingen die vrijdag uitlekten, gingen – dat kon niet anders – viraal. Patrick Lefevere, normaal de eerste om ASO en de UCI en het hele wielerbestel de mantel uit te vegen, sprak er geen schande van. Hij legt al zijn eieren in dit rampjaar in het mandje van ASO.

Andere bepalingen: renners moeten te allen tijde mondmaskers dragen. Behalve als ze gruwelend en schruwelend naast elkaar een berg op- en afrijden, op vijf centimeter van elkaar in een waaier proberen te overleven of op tien millimeter van elkaar naar de eindstreep stormen, daarbij al of niet elkaars schedels splijtend, dan niet. Sportdirecteurs moeten overal, ook in de auto het mondmasker dragen. Nog afgesproken en helemaal terecht: geen publiek in de buurt van de ploegen, geen publiek aan de hotels, geen handtekeningen uitdelen, geen familie op bezoek. Bijna vergeten: ook geen podiummissen, nu niet en nooit meer. De enige reactie – “jammer want ik heb het altijd leuk gevonden” – kwam van een podiummiss.

In het profpeloton zijn, voor zover we weten, tot nog toe vier renners van drie verschillende ploegen positief bevonden. Ze waren nooit in koers. Alles wordt per ploeg gecontroleerd door de ploegartsen die vanuit de organisatie een coördinerend Covid-arts ter ondersteuning krijgen. Elk teamlid – dertig per ploeg, waaronder de acht renners – wordt voorafgaand twee keer getest, vervolgens wordt er ook getest op de twee rustdagen. Of als er aanleiding toe is.

Hoewel de ploegartsen gebonden zijn aan het medisch geheim en dus niemand anders dan de patiënt mogen inlichten van een positieve test, denkt Patrick Lefevere dat de ploegdokters hun terloopse positieve(n) braaf aan de organisatie zullen melden.

Lefevere weet wel beter. We hebben hier ten eerste te maken met een onzinnige maatregel want waarom niet gewoon de eventuele positieven wegsturen en de rest verder intensief testen? En, ten tweede, dit is wiel-ren-nen. Er bestaat lectuur over de ietwat aparte moraal van deze sport. In 2010 schreef Hein Lodewijkx Tussen geven en nemen, wielrennen als dubbelspel. Een jaar later kwam Herman Chevrolet met Wielrennen, het Feest van List en Bedrog.

Als na de klimtijdrit op La Planche des Belles Filles, met Parijs in zicht de kopman in het geel zit en een ploegarts krijgt een positieve test binnen, wat zal er gebeuren of niet gebeuren? Omgekeerd, als bij een van die klassementsteams een renner onverhoeds uitvalt of een staflid plots verdwijnt, hoe zal Radio Peloton reageren? Wielrennen mag dan ergere kwalen hebben overwonnen, het blijft een sport van list en bedrog, maar vooral van achterklap.