Een crisis, een kans

Die corona hakt er aardig in, niet het minst omdat de paniekbrigade de strijd heeft gewonnen van de versoepelbrigade. Nu de cijfers weer een beetje de minder slechte kant uitgaan en we straks allemaal kunnen kiezen uit zeven vaccins, wordt de anekdotiek bovengehaald.

Zoals deze week de ene ex-comateuze na de andere werd opgevoerd in wat moest doorgaan voor duiding, is misschien van het goede te veel. Anderzijds komt een beetje opgedrongen angst misschien net op tijd, zeker nu het voetbal zich alweer een beetje rijk rekent en snel terug wil naar wedstrijden met publiek. Zonder massale vaccinatie zijn massa-events zoals sportwedstrijden en festivals iets wat we te allen prijze moeten vermijden.

Meer zelfs, nu we gewend zijn geraakt aan sport zonder publiek en de geluidstechnici steeds bedrevener worden in het omkaderen van acties met het juiste applaus, gejoel of holengeluid, is sport met publiek zowat de allerallerlaatste versoepeling die in werking mag treden. Het geëmmer van de journalisten, commentatoren, bestuurders, begeleiders en spelers – die tweehonderd man in het stadion – is in deze kwestie totaal irrelevant. Dat zij daar zitten te zitten in die lege betonnen bakken, zonder geluiden en kunstmatige sfeer, tant pis. Ze verdienen er nog steeds een mooie boterham mee.

Andrà tutto bene. Ooit komt het weer goed. Ooit zullen we weer in elkaars armen kunnen vallen als een ploeg heeft gescoord. Tot die tijd, alvast een oproep. Het is een boutade, maar toch: een crisis is een opportuniteit. Deze crisis zou het Belgische profvoetbal moeten aangrijpen om een plan op te stellen om uit het moeras te geraken. Als je weet dat er in het precoronaseizoen al een geconsolideerd verlies is geleden van 80 miljoen euro lijkt enige urgentie op zijn plaats.

De werven zijn al langer bekend. Op één uiteraard een regeling treffen met de overheid voor een normale belastingheffing en sociale lasten die sporen met andere sectoren. In dat verband is het altijd weer lachen als het voetbal verwijst naar de research, baggeraars, zeelieden ter koopvaardij, scheepssleepvaart en zeevisserij die ook gunstiger sociale barema’s hebben dan u en ik. Prima, maar in die sectoren gaat het over correcties om in een internationaal competitief milieu niet failliet te gaan. Níét over gunstmaatregelen om in een nationale voetbalcompetitie salarissen tot 3 miljoen per jaar te betalen, of duizend werknemers gemiddeld 211.000 euro per jaar te laten verdienen.

Werf twee is werk maken van een economisch kader waarbinnen alle profvoetbalclubs kunnen floreren via een slimme herverdeling. Dat blijft wishful thinking, nog meer sinds marktleider Club Brugge soloslim speelt en de precaire financiële toestand van kleine clubs wijt aan ‘niet goed werken’.

Een miniwerfje is tussentijds gerealiseerd: er mag niet meer worden gerookt in de stadions. Althans, die bepaling kwam er met dank aan corona: roken betekent mondmasker afzetten en dat mag niet. Benieuwd hoeveel clubs volgend seizoen dat ongezonde, asociale en onsportieve gedrag opnieuw toelaten.

Werf drie is een stringent kader voor ethisch verantwoorde sponsoring. In Engeland is men om. Zelfs de Conservatieven weten dat het zo niet langer kan en gaan nog dit jaar de Gambling Act van 2005 herzien. De gokindustrie heeft vooral het Engelse voetbal vanaf tweede klasse (The Championship) in haar greep. Die tweede klasse heeft zelfs een gokfirma als hoofdsponsor en de totale waarde van de sponsoring vertegenwoordigt bijna 50 miljoen euro. Dat is geen 6 procent op een omzet van 900 miljoen euro. In de Premier league is dat nog minder. Dat scheelt een slokje op een borrel, maar is perfect overbrugbaar.

Ook Spanje gaat reclame voor gokken bij voetbalwedstrijden en sponsordeals voor voetbalclubs verbieden. Tegen het einde van het lopende seizoen, corona-ellende of niet, moeten alle deals aflopen. Wat de gokindustrie bijdraagt aan het Belgische voetbal is niet bekend, wel dat alle eersteklassers op de een of andere manier worden gesponsord door een gokbedrijf. Weg daarmee.

Begin dit jaar nog kwam een rapportering boven water die stelde dat in de play-offs van 2019 140.000 nieuwe accounts waren geopend en dat dagelijks voor 4,2 miljoen euro was ingezet. Gokken mag dan tot de persoonlijke sfeer behoren, het is potentieel verslavend. Aanzetten tot gokken, zoals het voetbal elke week op alle velden, is misdadig. Na een lange strijd is het algemeen aanvaard dat reclame voor rookgerief niet verenigbaar is met sport. Reclame voor gokken evenmin. Eenmaal dat van de baan, is alcohol aan de beurt.