Laurommeke

Het moet hier nog even gaan over Laurel Hubbard, de transvrouw die als gewichthefster naar de Spelen gaat en kans maakt op medailles. Voor de goede gang van zaken en als journalistieke duiding behoort u te weten dat Laurel is geboren als Gavin. Ooit was Laurel een man, die aan gewichtheffen deed met niet al te veel succes.

Dat kan gebeuren, en daarbij kwam ook nog dat de jonge Hubbard twijfelde over zijn gender en zich veel comfortabeler voelde als vrouw dan als man. Niemand verandert van gender voor de lol en van gender veranderen, kan leiden tot een beter leven en iedereen heeft recht op een beter leven. Geen discussie mogelijk, tenzij in Hongarije. De vraag die zich in deze specifieke case stelt is deze: de matige gewichtheffer die de bovengemiddeld getalenteerde gewichthefster Laurel is geworden – een kruising tussen Laurel en Jerommeke – schept dat geen probleem?

Met de eerste verhalen over Laurel verschenen ook de eerste opinies. Zo had iemand het in een krant over de Olympische Spelen die willen verbinden en of inclusie van transgenders daar dan niet toe behoorde. Neen, topsport is niet inclusief, topsport is zo exclusief als maar kan en zeker als het vrouwentopsport betreft. Aan sport doen kan dan misschien een grondrecht zijn, aan topsport doen niet, tenzij je je inschrijft in strenge regels, zoals gewichtscategorieën, binaire geslachtsopdeling, minimale prestatiecriteria, nationaliteit en enkele andere bepalingen die er op zijn gericht een zo gelijk mogelijk speelveld te creëren.

Een tijd geleden zat ik met dokter Guy T’Sjoen in De afspraak, toen ging het over Caster Semenya, de intersekse atlete uit Zuid-Afrika die haar te veel aan testosteron met pillen moest onderdrukken om op haar 800 meter te mogen blijven aantreden. Die chemische castratie wilde ze niet en ze week uit naar de 5.000 meter maar daar komt ze niet in het stuk voor.

De endocrinoloog T’Sjoen gaf toe dat (te) veel testosteron een voordeel was en dat regulering op zijn plaats was, maar hij had het daar moeilijk mee. Ook in de Hubbard-case werd hij deze week door de media geraadpleegd en beaamde hij dat transvrouwen, ook al nemen ze vrouwelijke hormonen, een groot deel van de voordelen behouden uit hun mannelijke puberteit als ze die voor hun transitie hebben meegemaakt. Uit studies blijkt dat ze maar 5 procent van hun mannelijke spiermassa verliezen. Toch vond hij het een stichtend voorbeeld dat Hubbard zou worden uitgezonden naar de Spelen.

Van een endocrinoloog die van gendertransitie zijn USP heeft gemaakt, verwacht je niet anders dan een pleidooi voor maximale inclusie. Guy T’Sjoen die zich tegen de inclusie van transvrouwen in de vrouwensport uitspreekt, dat is de slager die veganisme predikt. Zijn standpunt is dus te begrijpen, maar het getuigt van gebrekkige kennis van topsport en weinig respect voor vrouwensport.

Er is een levensgrote kans dat Laurommeke straks in Tokio flink meer kilo’s boven het hoofd steekt dan de vrouwen in haar categorie. Ze heeft nu eenmaal die voordelen: mannelijke massa, mannelijk skelet en mannelijke aangeboren kracht. In gewichtheffen doe je daar niemand mee kwaad, behalve dat je medailles wint tegen mensen die wel heel hun leven hetzelfde geslacht hebben en dat is de overweldigend grote meerderheid.

De denkfout die hier wordt gemaakt is het vermengen van begrippen als gender en geslacht. Laurel mag doen wat ze wil, mag zich kleden zoals ze wil, denken zoals ze wil, van gender veranderen, er zit nog altijd een groot deel man in haar. Dat heeft niks te maken met biologisch reductionisme, maar alles met wetenschap. Daarom heb ik het moeilijker met de verbanning op de 800 meter van Caster Semenya, die helemaal niks heeft veranderd aan hoe ze op de wereld is gekomen, dan met die van Laurel Hubbard.

Door transvrouwen op de Olympische Spelen als vrouw toe te laten, open je een doos van Pandora waar al die pleitbezorgers (en ook de tegenstanders) aan voorbijgaan. Wat als een nieuwe Laurel Hubbard opstaat en pakweg wil gaan boksen, of worstelen, of voetballen of een andere contactsport wil beoefenen met een mannenlichaam in een vrouwensport? Antwoord: in boksen kunnen doden vallen en in die andere sporten zware blessures. World Rugby bant transvrouwen om die reden.

Het argument dat het om enkele uitzonderingen gaat en dat het daarom de moeite niet waard is om door te reguleren, kan je ook omkeren. Is het erg dat je enkele uitzonderingen topsport ontzegt, op hormonale en biologische gronden, om een hele hele grote meerderheid te beschermen? Net daarom zou je transvrouwen kunnen uitsluiten, al was het maar om het speelveld min of meer gelijk te houden en voor de veiligheid van de andere deelneemsters die nooit man zijn geweest.