Überstomst

De Tour de France is een baken in het zomerse leven. De Tour kondigt aan dat de schoolvakantie definitief is begonnen. Het begin valt meestal samen met een groot muziekfestival – ik ben geen specialist maar was dat niet iets in eerst Torhout en later Werchter? – en ook met de eindfase van het tennistoernooi in Wimbledon. Rond die tijd vertrekken ook de voetbalteams op stage: puffen bij drie trainingen per dag, de basis leggend voor het seizoen, om dat seizoen uitgewoond te eindigen met nog drie trainingen per week.

Ook in de jaren van de World Cup voetbal eist de Tour zijn normale plaats op. Het wordt hooguit lastig als een aankomst van een mooie rit samenvalt met een voetbalwedstrijd in de namiddag.

Dat is helemaal anders in olympische jaren. Dan hangt de Tour er maar een beetje bij, er tussen om precies te zijn, geprangd tussen een Europees kampioenschap voetbal en de Olympische Spelen. Elke vier jaar krijgen we een heel drukke sportzomer en deze is extra druk voor Belgen want hij begon al met de Ronde van Italië waarvan we niet mochten zeggen dat Remco Evenpoel kans had om hem te winnen. Omdat we dat toch deden, heeft hij hem verloren. Dat onthou ik van de communicatie die onze kant uitkomt als de wind vanuit Schepdaal waait. Het zij zo.

Deze sportzomer zal ook nog eens extra lang duren omdat hier in België eind september nog wordt gekoerst om de mooiste trui van het peloton, die van de lgbtq+-gemeenschap en van de wereldkampioenschappen wielrennen.

Het hoogtepunt van de drukke sportzomer zijn evenwel de Olympische Spelen. Dat mag vreemd klinken want er worden geen grote schermen opgetuigd om Nafi Thiam of Matthias Casse te zien sporten/vechten om goud. Wel voor een groot voetbaltoernooi, en wees gerust, zodra corona (en de paniek) weg is, komen die schermen terug.

De Spelen zijn commercieel, evenementieel, organisatorisch en sportief veel belangrijker dan alle andere kampioenschappen. Atleten die goud scoren op de Spelen kunnen de rest van hun leven binnen zijn. Een voetballer die wereldkampioen wordt, zal daar wat zakgeld voor krijgen. Ooit was dat anders – Maradona was nooit de mythe geworden zonder zijn wereldtitel – maar vandaag worden carrières van voetballers afgemeten aan de triomfen met de club.

Atleten komen supergetraind, uitgerust en gepiekt naar de Spelen. Een voetballer komt uitgewoond na een zwaar seizoen met de club bij de nationale ploeg, houdt zich wat fit en hoopt het toernooi zonder kleerscheuren door te komen. Even terzijde, daarom is een World Cup in de late herfst van volgend jaar een bijzonder interessant experiment. De topspelers zullen daar veel fitter voor de dag komen.

Nog een bewijs, de Tour wijkt nooit, tenzij voor de Olympische Spelen (en voor corona vorig jaar). Dat is niet van alle tijden, van 1996 om precies te zijn, de eerste Olympische Spelen waaraan ook beroepswielrenners konden deelnemen. Ook deze Tour is een weekje eerder begonnen, om de belangrijkste wielrenners de tijd te geven om in Tokio te geraken. Dat alles voor drie medailles.

Een Tour die start in een laatste schoolweek, dat is een zwaktebod. De kijkcijfers zijn minder, de belangstelling langs de weg ook. Bovendien, meteen een eerste rit van 200 kilometer, dat is een cultuurschok. Gelukkig was er die voorlopig nog onbekende mevrouw die met één stom kartonnen bord en een nog stommere ingeving een half peloton deed vallen en een twintigtal renners blessures bezorgde die ze over drie weken in Parijs nog zullen voelen.

“Allez Opi-Omi…” als de bestemmelingen – grootouders ergens in Europa – dat hebben gezien, zouden ze hun dochter bij thuiskomst nooit meer mogen aankijken en moeten ze het hoederecht over hun kleinkinderen opeisen. ASO heeft klacht neergelegd. Terecht. Deze mevrouw moet worden opgespoord, bestraft en moet meebetalen aan de factuur. Het is te hopen dat de verzekeringen van de wielerteams hun schade op haar verhalen en het is vooral te hopen dat ze haar vinden. Niemand in heel Bretagne zal nu nog in een gele jas, met een hoedje op durven rondlopen en die bril, dat zullen wel contactlenzen worden.

Het argument dat die mevrouw al genoeg is gestraft door de sociale media slaat nergens op. Dat duurt hooguit een paar dagen en dan is dat ook weer voorbij. Het was geen bewuste aanslag, dat nu ook weer niet, maar dit had niets meer te maken met een ongeluk. Dit was niet stom, stommer, stomst maar überstomst, en dat mag hard worden aangepakt. Al was het maar om een voorbeeld te stellen voor die halfnaakte randdebielen die straks bergop meelopen.