Blinde gok

AS Monaco staat zesde, op vier punten van de tweede plaats die recht geeft op Champions League-deelname, en naar het schijnt is dat het minimum minimorum voor eigenaar Dmitry Rybolovlev. Tussen de 5 en 6 miljard euro waard zijn volgend Forbes en je toch moeten onderwerpen aan de onvoorspelbaarheden van een toevalsport als voetbal, dat moet verdomd lastig zijn.

Rybolovlev nam de club over in december 2011, iets meer dan tien jaar geleden dus. Monaco speelde toen in de tweede klasse en hing daar onderaan in de rangschikking. Dat was niet naar de zin van het plaatselijke vorstenhuis(je), de Grimaldi’s. Bij het minste dat die schatrijke, pas ingeweken Rus interesse toonde, was een deal snel beklonken. Voor 1 euro kreeg hij iets meer dan twee derde van de aandelen in handen, 33 procent bleef eigendom van prins Albert en zijn familie. Detail: ‘Rybo’ moest wel beloven 100 miljoen te investeren.

Wat leverde dat op? Altijd tweede en derde plaatsen, op 2019 en 2020 na, maar ook een titel in 2017 en een halve finale in de Champions League. Nadien werd het weer harken, hoewel ze vorig seizoen ook weer derde werden. Op 13 oktober 2018 werd Thierry Henry bij de Rode Duivels weggehaald om er hoofdcoach te worden tot 2021. Hij bleef twintig wedstrijden en de eerder ontslagen coach werd teruggehaald. Die bleef ook maar een jaartje en nadien zijn nog twee trainers gepasseerd.

Je kunt je derhalve de vraag stellen of Philippe Clement zich wel genoeg heeft ingelezen in de rijke geschiedenis van de club waar hij nu een vorstelijk en hopelijk gegarandeerd salaris heeft onderhandeld. Misschien heeft hij zich wel verkeken op die ene statistiek: dat geen enkele club in de wereld de voorbije tien jaar meer heeft opgehaald uit transfergelden dan AS Monaco (tot en met afgelopen zomermercato was dat 1,096 miljard euro). En die andere statistiek over het hoofd gezien: daar hebben ze wel eerst 1,023 miljard voor moeten betalen.

De marges zijn dus klein bij AS Monaco, businesswise maar ook sportief.

“Als een trein passeert moet je erop springen”, dat zei Clement in zijn eerste persconferentie op Franse bodem en dat werd gretig overgenomen door onze nationale sportpers. Ook L’Equipe schreef dat op. Die zetten Clement één keer op de voorpagina, toen ze als eerste in Frankrijk het nieuws van zijn komst dachten te hebben, maar verbanden hem en zijn clubje vervolgens naar de binnenpagina’s.

Zou Clement wel weten dat AS Monaco in de hexagoon wordt beschouwd als het lelijke, rijke eendje van het Franse voetbal? Dat de club opererend vanuit haar belastingparadijs wordt uitgespuwd door haar concurrenten, omwille van het financiële voordeel dat ze heeft op de andere clubs? Dat AS Monaco nergens fans meeneemt omdat het simpelweg niet eens fans heeft, ook niet in het eigen stadion? Dat de club eigenaar is van Cercle Brugge, de gehate buur die de schuld krijgt van het uitstel van het nieuwe Brugse stadion, dat zal hij wel hebben geweten. Het kon hem blijkbaar allemaal aan zijn reet roesten.

De trein passeerde en Clement sprong, net zoals hij eerder halfweg het goede seizoen van Waasland-Beveren naar Genk vertrok en na die titel even makkelijk in Genk de deur dichtgooide en terugkeerde naar Club. Twee seizoenen en zes maanden was Clement in dienst bij zijn FCB, de club van zijn hart. Hij leek er gebeiteld te zitten na zijn drie (twee met FCB) titels op rij. Tilden we niet allemaal te zwaar aan het moeizame einde van vorig seizoen? Dat was de wet van de remmende voorsprong in de praktijk gebracht.

En toch blijft het een klein mysterie wat zich daar binnenskamers in Westkapelle heeft afgespeeld. Van CEO Vincent Mannaert is bekend dat hij denkt het allemaal beter te weten en dat hij een hekel heeft aan trainers die zijn suggesties niet oppikken. Club had op het veld anderzijds niet meer het overwicht van het eerste anderhalf seizoen onder Clement, dat viel op, maar lag dat aan Club of aan de andere clubs die Club beter konden bespelen?

Of lag het toch aan Clement, geen toonbeeld van charisma, die zijn groep kwijt was? AS Monaco is een blinde gok voor Clement, ongetwijfeld een vakman, maar met een discours dat niet direct inspireert, en al helemaal niet in het Frans en Engels. De kwestie is simpel: wordt Philippe Clement een blijver in la principauté, of staat hij binnen de kortste keren als een nieuwe Thierry Henry bij het oud vuil?

Paniek is nergens voor nodig, en dan nog. Scheiden van Rybolovlev kan voordelig zijn, maar wel op je tellen letten. Hoe het zijn trainers verging is niet altijd bekend, maar vrouw Elena kreeg eerst 4,5 miljard euro toegewezen. In beroep moest ze het stellen met een schamele 600 miljoen.