Vlaams masochisme

We weten wie de Ronde van Vlaanderen 2022 heeft gewonnen. Dat is Mathieu van der Poel, voor de tweede keer in drie jaar tijd. Voor de derde keer in drie jaar op het podium. Dat is uitzonderlijk. Alleen Johan Museeuw en Eddy Merckx hebben hem dat voorgedaan.

We weten ook hoe Mathieu van der Poel dat heeft klaargespeeld. Dat ging zo: er reden er een paar voorop en Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar en Valentin Madouas reden er naar toe. Vervolgens schudde Pogacar op de laatste Kwaremont zo hard aan de boom dat alleen Van der Poel kon volgen. Hij herhaalde dat op de laatste keer Paterberg, maar Van der Poel bleef er ternauwernood aan hangen.

En zo trokken ze samen naar het lieflijke Oudenaarde aan de Schelde. Van der Poel kent die weg inmiddels en weet ook dat je kan en moet recupereren voor die laatste sprint. Zo hard rijden als met Kasper Asgreen vorig jaar en uitgewoond aan de streep komen, dat zou hem niet meer overkomen. En zo gebeurde het dat achtervolgers die tussen hun kader hingen, ineens seconden bij tientallen konden goedmaken.

Van der Poel was misschien niet de sterkste in koers – hij zei zelf dat Pogacar dat was – maar wel de sterkste pokeraar toen hij Tadej Pogacar in een bijna sur place met twee lokte. Dat is Pogacar niet gewend. Waar hij wint, gaat het meestal flink bergop en rijdt hij aan het eind iedereen uit het wiel. Of heeft hij eerder al iedereen uit het wiel of choco gereden. Keuze zat, die jongen.

Nu hing hij zelf in het wiel bij zijn vluchtgezel Mathieu, een geboren winnaar, die weet wat het is om moeilijke koersen naar zijn hand te zetten. Plots werd het een sprint met vier. Pogacar schrok zich een hoedje toen Madouas en Dylan van Baarle op volle snelheid van achteren uit kwamen. Hij werd koud gepakt. Van der Poel zag met minder dan 250 meter het gevaar en haalde zijn raketlanceerder boven: de versnelling – zijn hoog wattage in zeer korte inspanningen – waarmee hij Wout van Aert klopte in Oudenaarde in 2020 en Julian Alaphilippe uit de wielen reed in Siena in 2021.

Is u niets opgevallen in de paragrafen hierboven? Geen enkele keer viel de naam van een Belgische renner. Eén en twee waren Nederlanders. Belgen en meer in het bijzonder Vlamingen zijn compleet weggereden in hun eigen wielerhoogmis. Nog maar eens.

Dat Wout van Aert er niet bij was? Praat na de vaak en doet er niet toe. Van Aert is in 2020 een keertje tweede geworden. Het was met centimeters, maar tweede is niet eerste. Clementie gevraagd voor Tiesj Benoot en Dylan Teuns die de regionale eer hoog hielden. Een pleister op een houten been. De Ronde van Vlaanderen is nu al tien jaar op rij niet door een Vlaming gewonnen.

Verbazingwekkend toch die wielerhysterie in ons landsgedeelte. Complete absurditeit en waarlijk nergens op gebaseerd. Erger nog, die wielerfestivalitis is randje gênant en heeft verdacht veel weg van onterechte culturele toe-eigening. Populaire sporten mogen nationale obsessies worden – daar is niets mis mee – maar het moet tenminste gepaard gaan met sportief overwicht. Met wielrennen in deze contreien is dat net andersom gegaan. Naarmate Vlaanderen wielergekker en een Absurdistan op twee wielen werd, gingen de uitslagen er steeds verder op achteruit.

Door de overwinning van Van der Poel in de Ronde van Vlaanderen heeft nu al vijf jaar op rij geen Belg gewonnen. De laatste was Philippe Gilbert. De laatste Vlaming die won? Dat was Tom Boonen in 2012, de eerste keer in Oudenaarde.

Philippe Gilbert is met afstand de beste Belgische renner van de laatste jaren. Hij is onze laatste winnaar in Luik-Bastenaken-Luik. Dat gebeurde in 2011, zijn wonderjaar waarin hij ook de Ronde van Lombardije won als laatste Belg. Parijs-Roubaix won hij in 2019. Jawel, als laatste Belg. Dertig jaar geleden heeft een Vlaming de laatste keer Luik-Bastenaken-Luik gewonnen (Dirk De Wolf in 1992) en voor de Ronde van Lombardije moet je 42 jaar terug gaan (Fons De Wolf in 1980).

De laatste Vlaming die Parijs-Roubaix won is Greg Van Avermaet in 2017. Milaan-Sanremo: Wout van Aert in 2020 en Jasper Stuyven in 2021. De regio Vlaanderen is hofleverancier van de meeste profrenners van de hele wereld en heeft in de laatste tien jaar drie van de vijftig verreden monumenten gewonnen. Wij zijn met afstand de slechtst presterende onder de grote wielerregio’s.

Dat uit zich nog meer in de grote wielerrondes. Laatste Ronde van Frankrijk: Lucien Van Impe in 1976. Laatste Vuelta: Freddy Maertens in 1977. Laatste Giro: Johan De Muynck in 1978. Geen gekte die in de buurt komt van het masochisme dat Vlaanderen overvalt zodra een peloton mannen in lycra op een koersfiets over bergjes rijden die geen bergjes zijn.