Vincent Kompany

Hij is weg. In overleg. Vincent Kompany heeft Anderlecht geholpen. Anderlecht heeft Vincent Kompany geholpen. Nu scheiden de wegen. In overleg. Fierheid overheerst. Bij hem en bij de club. Jaja, het zal wel.

Over de trainer/coach Vincent Kompany waren al langer twijfels. Was hij na al die jaren in het walhalla wel de juiste man op de juiste plaats in het vagevuur van het Belgisch voetbal, die variant van eerst vechten en dan voetballen, van meer sweat dan glory? De recente nederlaag in de bekerfinale – nu ja, niet echt verloren tenzij op strafschoppen, maar vooral niet gewonnen – heeft de clubleiding nog meer doen twijfelen.

Toen een dag of tien later paars-wit wel met het mes tussen de tanden tegen Club Brugge op het veld kwam en had moeten winnen, was er nog wat hoop. “Eindelijk. Hij heeft het begrepen”, luidde het commentaar. “Had hij die bekerfinale zo maar aangepakt.” En zie. Bij Antwerp demonstreerde Anderlecht, met de genereuze hulp van de thuisploeg. Er zweefde plots een paars-witte wolk van hoop door het zwerk. Kampioen worden kon niet meer, maar die tweede plaats was nog haalbaar en dat was de weg naar de voorronde van de Champions League en eens daar aanbeland kun je beginnen dromen. We Are Anderlecht. Toch?

Vervolgens kwam Union simpel winnen (0-2). Vintage Union, dodelijk efficiënt en de ploeg van ’t stad. De gezichten in de eretribune na die wedstrijd waren inwisselbaar met die van na de bekerfinale. Ongeloof. Bezorgd. Neen, dit zou niet goed komen, de tweede plaats was gaan vliegen, ingepikt door een (op papier) minder getalenteerde spelersgroep, maar wel beter geprepareerd en gemotiveerd.

“De wegen scheiden met wederzijds respect en dankbaarheid voor wat samen werd bereikt.”

Bereikt? Wat dan? Toch niet dat Europees voorrondeticket? Of play-off 1 gehaald? Of jongeren gebracht? Als je de insiders van de club mag geloven, stroomden vroeger de jongeren makkelijker door. Het enige wat RSCA heeft bereikt, is niet bepaald de verdienste van wie dan ook in Anderlecht en al helemaal niet Kompany. Met dank aan corona zijn de Financial Fair Play-regels zo versoepeld – en de facto dode letter – dat Marc Coucke er zijn miljoenen in kon dumpen zonder te worden gestraft.

Kompany is gehaald als speler/technisch directeur in de late lente van 2019. Hij zou nog wat voetballen en de lijnen binnen de club uitzetten. Wat toen is voorspeld – de kortste weg naar blessures met dat gestel – kwam ook uit. Een jaar later zat hij op de bank weg te kwijnen en besloot het bestuur Frank Vercauteren als zittende coach te dumpen. Twee seizoenen later staat Anderlecht nog even ver als toen.

De vragen die toen zijn gesteld, gelden vandaag nog steeds. Is deze trainer/coach wel genoeg teacher om een onervaren ploeg te smeden van enerzijds jongeren uit eigen kweek en anderzijds huurlingen? Zijn speelstijl was alvast te hoog gegrepen. De grootste fout die een beginnend trainer kan maken, is een spel spelen dat zijn spelers niet aankunnen.

Kompany is trainer geworden zonder theoretische bagage, zonder praktijkervaring, zonder didactische achtergrond. Soms lukt dat, meestal mislukt dat. Zijn grote voorbeeld Pep Guardiola was bijvoorbeeld eerst coach van Barcelona B toen hij de A-ploeg overnam.

Kompany had nul ervaring. Hij had het Guardiola-systeem in de vingers en in het hoofd en hij had de tactische oefeningen de laatste seizoenen meticuleus genoteerd. En voor wat hij was vergeten, kon hij Pep nog weleens bellen als dat moest. Voor Anderlecht en al zijn problemen woog deze Kompany te licht. De meest ongemakkelijke waarheid moet voor Coucke toch de vaststelling zijn dat hij op langere termijn uiteindelijk beter af was geweest met die vervelende betweter Hein Vanhaezebrouck en die al even grote betweter Emilio Ferrera.

Het is te makkelijk om nu te concluderen dat Kompany is mislukt als trainer/coach want dat is hij helemaal niet. Hij is een intelligente ex-speler met een goede babbel. Hij weet wat voetbal is, hoe het moet worden gespeeld, kent alle systemen van alle topclubs en voor zijn aura kwam menig speler naar Anderlecht. Maar training geven en een groep coachen en ook nog eens jongeren tools aanreiken waardoor ze beter worden, is een vak apart waarin je geen stappen kunt overslaan.

Als Kompany nu naar Burnley gaat als coach is dat de tweede stommiteit in zijn jonge trainerscarrière. Het kan dan wel zijn dat Carla K. het heerlijk vindt om terug in Manchester te wonen, maar voor de Championship – een soort vechtvoetbal van de Jupiler Pro League maar met veel meer geld – is haar echtgenoot nog minder geschikt.