DUIVELSE ANTI-CLIMAX

Nog één keer Rio, nog één keer Maracanã was mooi geweest. Het werd ons zo gegund door alle Brazilianen en het grootste deel van de wereldbevolking, maar de hoofdstad van Brazilië bleek het eindstation voor de jonge, al te makke Rode Duivels. In Brasilia knikkerde een onwrikbare Argentijnse ploeg ons uit het toernooi.

HANS VANDEWEGHE

Ze waren zuinig en vooral leep, de Argentijnen. Eén goaltje in de twaalfde minuut en dan de boel op slot en tegenprikken. Het was een rare goal bovendien én het was een onoplettendheid van de Belgische centrale verdedigers. De dichtste Belg bij Gonzalo Higuain was Vincent Kompany. Als Bonka Circus na de World Cup de officiële Rode Duivels film inlevert bij de KBVB, wordt het interessant om zien hoe ze dat doelpunt in beeld brengen.

Wellicht is er geen enkele camerastand te bedenken van waaruit de PDG van dat productiehuis niét te ver van de bal staat. Higuain deed wat de Belgen het hele toernooi niet hebben gekund: van een halve kans een hele maken. De Napolispeler voelde dat er niemand in zijn rug dekte en draaide een afgeweken bal in èèn moeite voorbij Thibaut Courtois.

Wellicht zal ook de raid van dezelfde Argentijn
in minuut 54 waarbij hij door de benen van
Kompany speelde, niet in de film worden opgenomen. En het zou zeer verwonderlijk zijn als de grove overtreding van Eden Hazard – voet over de bal op het scheenbeen – de eindredactie overleeft.
Het is allemaal praat na de vaak maar het was
opvallend dat de Belgen de meest brutale
overtredingen voor hun rekening namen en
wel drie keer met de voet vooruit over de bal
een been van een Argentijn probeerden te
slopen. De stand ‘overtredingen’ werd wel
gewonnen door de Rode Duivels: 14-11.

Juiste mentale instelling ontbrak

Zowel België als Argentinië hadden al hun
wedstrijden met één doelpunt verschil
gewonnen. Ook nu weer was er maar èèn
doelpunt verschil, maar wij trokken niet aan
het langste eind. Voor bondscoach Marc
Wilmots was het zonneklaar: de Argentijnen
wilden niet voetballen. “Wie was de favoriet?
Tegen een ploeg die niet wil spelen, terwijl wij
wel willen voetballen, zijn we niet op onze waarde geklopt.” Dat Higuain een levensgrote kans op de lat zag eindigen en Lionel Messi alleen voor Courtois op de doelman stuitte, terwijl de Belgen kwart-kansjes kregen, werd gemakshalve verdrongen.

Marc Wilmots is de even grote bluffer gebleven die hij als speler was. Hij heeft ons jaren laten geloven dat de scheidsrechter in 2002 bij zijn afgekeurd doelpunt tegen Brazilië had toegegeven dat hij verkeerd zat. Daar was niks van aan en nu ook weer niet. De realiteit was anders. Een bondscoach moet er in de eerste plaats zorg voor dragen dat zijn team met de juiste mentale instelling in het veld komt. Vooral dat ontbrak: de grinta om te willen winnen en bijgevolg het fort Argentina aan te vallen.

Neen, het was niet te best wat de Belgen er van bakten en dat duurde tot minuut zeventig toen het met de inbreng van Dries Mertens en Romelu Lukaku ineens beter ging lopen. De Argentijnen werd verweten dat ze het spel vertraagden, maar ze kregen in de eerste helft wel 54 procent balbezit. Over de hele wedstrijd was het 51-49 voor de Argentijnen en dat terwijl België moest aanvallen. Die waren na de rust uit de kleedkamer gekomen in de modus waarin ze in de groepsfase de wedstrijden aanpakten: een beetje angstig, veel op reserve en traag, bijzonder traag, met Eden Hazard zo goed als onzichtbaar. Enerzijds in aanvallend opzicht,maar ook verdedigend wat nogal ergernis opwekte bij de jongens achter hem.

We tellen mee

Was het de schrik voor Lionel Messi en Angel Di Maria, die al in de eerste helft zou uitvallen? Wellicht wel, want de Argentijnen toonden dat ze gevaarlijker waren aan de bal. Was het een foute instelling? Zeker. Was het niet goed? Neen, maar het geeft geen pas om al te negatief te zijn.

Deze laatste wedstrijd was niet goed, en lag in de lijn van de drie wedstrijden in Groep H, alleen wilde Argentinië in het laatste kwartier niet plooien zoals die andere ploegen. De jongste ploeg van het toernooi moet je het vergeven dat die af en toe geen oplossing vindt tegen gehaaide tegenstanders. Kwartfinale betekent beste acht van de wereld en dat is best iets om trots op te zijn.

De les van dit toernooi is dat er nog landen zijn die goed kunnen voetballen en vooral leper kunnen voetballen. Dé opsteker van dit toernooi is dat we ons de komende jaren bij plaatsing voor een groot toernooi telkens kunnen verheugen in een hoofdrol.

De ene keer zal dat tegenzitten, de andere
keer zullen we gewoon meelopers zijn, maar
als het meezit kunnen we ook een trofee
pakken zoals Nederland dat in 1988 deed. Het
imago van aantrekkelijk voetballand België heeft niet al te veel schade opgelopen, ook niet nade al bij al flauwe kwartfinale tegen Argentinië. Frankrijk, nog zo’n jonge talentrijke ploeg, tuinde er vrijdag tegen Duitsland op indentieke wijze in. We tellen mee en dat zal nog een paar jaar duren.