Ten eerste van die flauwe plezante uit Aalst, de 27-jarige J. B., die toevallig twee jaar geleden aan het nummer van Bob Peeters was geraakt en bij wijze van grap toen een sms stuurde als Georges Leekens. En dat nog een paar keer herhaalde en tot zijn ongetwijfeld erg grote vreugde vaststelde dat Bob Peeters telkens gretig antwoordde, ongetwijfeld blij met de interesse van zijn oudere collega.

Ten tweede die van Georges Leekens, die om zo’n sms te sturen naar zijn voorganger, anderhalve week doorging voor een harteloze met het EQ van een graszode. Terwijl hij dat juist niet is, maar wie gelooft dat nog. Ik vond die sms ook raar, maar ook niet geheel onwaarschijnlijk want als hij echt was geweest, was hij misschien zelfs goed bedoeld. Georges Leekens zou nu zijn klacht hebben ingetrokken. Excuses volstaan, maar dat vind ik dan weer dom. J.B. uit A. heeft zich op verschillende momenten de afgelopen twee jaar G.L. uit H. gewaand of zich alvast sms-gewijs voorgedaan áls. Dit is al bij al een vorm van identiteitsdiefstal.

Ten derde van Bob Peeters, die zich misschien de moeite had kunnen nemen om te checken of het nummer waarvan de sms was verstuurd wel dat van Leekens was. Alleen moet je in Bob Peeters zijn schoenen staan om te beseffen dat je op dat moment overal spoken ziet en absoluut geen zin hebt om uitgerekend nu even te checken of het nummer waarvan al twee jaar sms’jes zijn gestuurd, wel het echte gsm-nummer van Leekens is.

Die sms laten lezen om zijn verongelijktheid extra in de verf te zetten, was dan weer wel een beetje onhandig van Peeters. Speelt sms- verkeer zich niet min of meer in de privésfeer af zoals briefgeheim? Les: een sms moet je niet zo maar aan iedereen laten lezen. Ook hier weer, je zult maar in de schoenen van Peeters staan.

Ten vierde, van de journalist(en) die de sms hebben gezien. Die hadden zich iets afstandelijker moeten opstellen. Inzake journalistieke reflex overstijgt dit natuurlijk het van buiten leren van de ruit met de punt vooruit of achteruit van de Belgische eersteklassers, maar niettemin. Hadden die journalisten dan moeten checken of dat wel het nummer van Georges Leekens was? Dat is een lastige, maar in hun bloeddorst om deze onmens te ridiculiseren, zijn ze bepaald onzorgvuldig geweest.

Ook hier geldt: elke journalist heeft die fout wel eens gemaakt en wie vrij van zonden is, werpe de eerste steen. In de literatuur heet dat confirmation bias, of de neiging om informatie zo te interpreteren dat die het eigen geloof of hypothese goed uitkomt. Een stapje verder is framing, een interpretatie van een verzameling anekdotes en stereotypen die moeten dienen om gebeurtenissen te begrijpen of om er een antwoord op te bieden. Je filters worden dan verstoord door vooringenomenheid.

De brandstof van de sportpers en al helemaal de voetbalpers is precies vooringenomenheid. Een trainer is helemaal slecht of helemaal goed. Een speler kan er niks van, of is bovenaards. Een ploeg kan fantastisch voetballen of niet voetballen. Make a hero, break a hero. Zwart of wit. Voorvallen als deze sms-gate zullen niet van aard zijn om de deuren bij de clubs, de spelers en de trainers nog wat wijder open te zetten. Integendeel, en bij het volgend praatje dat ik zal houden voor sporters of hun entourage is de zaak-Bob Leekens alvast een paar slides waard. Mijn gage heb ik bij deze aangepast, want met de gaffels van de laatste jaren ben ik in een uurtje niet meer klaar.

Ten slotte, niet om niemand op ideeën te brengen, maar op Google Play kun je Spoof my Textmessage downloaden, een app waarmee je tekstberichten kunt sturen met een zelfgekozen nummer. Ik weet niet of het voor iOS of Android bestaat en het kost een cent, maar sowieso is dit nog maar eens het bewijs: de apocalyps is nabij.