Europees Kampioenschap in Frankrijk? Tour de France in Frankrijk? Even geen zin in

Je mag er niet aan denken dat er een België-Frankrijk wordt gespeeld en de broeders van Sint-Jans-Molenbeek en Saint-Denis besluiten er samen een lap op te geven

Dus de bedoeling was om één met een bomgordel in het stadion te krijgen waarna die zou zich opblazen. Chaos zou uitbreken en de massa zou naar buiten stormen. Waarna die andere twee op hun knopje zouden duwen, daarmee de voetbaltoeschouwers naar de dood en zichzelf naar hun 72 maagden sturend.

Morgen is de deadline voor de accreditatie voor de Champions Leaguewedstrijd Lyon-Gent. Ik was nog aan het twijfelen, met de auto ben je er in een uurtje of zes, maar ik denk dat ik het feest aan mij laat voorbij gaan. Ik ben niet moe, ik ben niet uitgeblust, ik ben misschien een beetje bang, maar ik ben vooral niet gek.

En dan mogen Jambon en Hollande en Van Reybrouck honderd keer zeggen dat we daarmee de terroristen een dienst bewijzen, ik heb geen zin om tussen nadars richting metaaldetectoren te schuifelen, als een bende zittende eenden wachtend op hun jagers.

Onlangs heb ik met de hoofdredactie overlegd over de lange sportzomer die er aan komt, te beginnen met het EK dat we gaan winnen, de Tour die we niet gaan winnen en de Olympische Spelen waarvan we al blij zullen zijn dat we er geraken. Waarna iedereen die de weg terug heeft gevonden, bij de koning langs mag. De hoofdredactie zei: “Vraag maar je accreditaties aan en ga jij maar lekker naar die drie events en kijk wat je daar kan doen. Onze krant mag daar niet ontbreken.”

Dat juich ik toe, waarvoor dank, maar bij dat EK voetbal heb ik nu toch wat reserves. Dat zijn toch net even iets andere wedstrijden dan die in de Ghelamco of Jan Breydel waar ik op honderd meter kan parkeren maar zelfs daar zorg draag om snel van mijn parkeerplaats naar de ingang te stappen, goed uitkijkend naar alles wat rondom mij gebeurt. Je mag er niet aan denken dat er een België-Frankrijk wordt gespeeld en de broeders van Sint-Jans-Molenbeek en Saint-Denis besluiten er samen een lap op te geven.

Stel je voor dat we met zijn allen in korte broek op 2 juli, tussen twee voetbalwedstrijden door aan de Mont-Saint-Michel zijn, voor de Tour de France die daar vertrekt. Een paar honderdduizend mannen, vrouwen en veel kinderen langs de weg. Geen slechter beveiligd evenement dan die Tour de France. Europees Kampioenschap in Frankrijk? Tour de France in Frankrijk? Even geen zin in. Nu toch niet. Straks misschien weer wel.

Die flikken en militairen in Brazilië zijn echt niet om mee te lachen, maar het is verdorie ver gekomen als het al een geruststelling is dat een evenement in een totalitaire staat doorgaat

De Olympische Spelen zullen andere koek zijn. Ik heb het volste vertrouwen in die vijftien zwaar bewapende militaire politiekorpsen van Rio de Janeiro en ik ben absoluut van plan om voor het eerst geen tegenspraak te bieden als ik voor de tig-ste keer door een metaaldetector moet, gefouilleerd word of mijn computertas moet leegmaken. Die flikken en militairen in Brazilië zijn echt niet om mee te lachen, maar het is verdorie ver gekomen als het al een geruststelling is dat een evenement in een totalitaire staat doorgaat (en semi-totalitair zoals Brazilië is ook een opluchting).

Ach Frankrijk. Ik ben op 6 oktober 2001 naar het Stade France gereden voor de wedstrijd Frankrijk-Algerije. Ik parkeerde mijn auto in een sympathieke buurt naast het Stade de France, Saint-Denis heet dat daar. Veel Maghrebijnen zag ik, veel eethuisjes, veel theehuizen, het was een milde nazomeravond, het was gezellig. De wedstrijd zelf heeft maar 75 minuten geduurd. Bij 4-1 liepen de Algerijnse jongeren het veld op om een einde te maken aan de vernedering van de kruisvaarders en de kolonialen, zo stond het in de krant een dag later. Bij het begin van de wedstrijd hadden 40.000 van de 60.000 in het stadion Chirac en de Marseillaise op een ongenadig fluitconcert getrakteerd.

Drie jaar eerder waren Les Bleus onder aanvoering van een Algerijn wereldkampioen geworden. Als er één toonbeeld van integratie was, dachten we, dan toch de Franse nationale elf die zichzelf Black, Blanc, Beurre hadden gedoopt, naar de multiculturele origines en de huidskleuren van de spelers. Het was een wake up call in 2001, en we maakten er een drama van, maar toen ging over een stilgelegde wedstrijd. Geen haar heeft het gescheeld of Black, Blanc, Beurre was vrijdag Black, Blanc, Sang.