Na het wereldkampioenschap veldrijden voor Belgen maakte de bewondering voor Wout Van Aert plaats voor een plotse opstoot van medelijden. “Ik heb de mooiste dag van mijn leven beleefd,” zei hij, droeg de overwinning op aan zijn vader en barstte in tranen uit. Je mag hopen voor deze talentrijke jongeman en zijn familie dat er niks ergs aan de hand was en dat hij bijgevolg een beetje overmand was.

Winnen in je achtertuin in een wedstrijd waarvan iedereen weet dat je hem zal winnen, daar mag je blij om zijn, maar er zijn nog veel mooiere dingen in het leven. Zoals winnen in een WK voor Belgen en Nederlanders, maar dat zal verdomd lastig zijn want in Zolder komt Wout Van Aert precies die twee Nederlanders tegen die net als hij veel te goed zijn voor deze parochiale discipline. Jarenlang hebben twee frisse jongens uit dezelfde Brabantse gemeente gedomineerd, gisteren en eergisteren wonnen van nieuwelingen tot elites haast alleen maar Kempenaars. Wie niet binnen wandelafstand van de Lilse Bergen was geboren, leek kansloos.

Dagen van tevoren werden de kansen gewikt. ‘Van Aert favoriet.’ ‘Meeusen en Pauwels hebben een kans.’ ‘Klaas Vantornhout heeft ook een kans.’ ‘Deze en gene renner is een kampioenschapsrenner.’ “Wat is een kampioenschapsrenner?” Ik hoorde die vraag stellen in de ellenlange voorbeschouwing en het antwoord was naast de kwestie.

Een kampioenschaprenner in een fysiologisch overzichtelijke discipline – een uur in het rood rijden – is een renner die een therapeutische uitzondering heeft voor corticosteroïden maar daar doorgaans heel weinig gebruik van maakt, tenzij voor de crossen die hij wil winnen. Zo hebben we er in het verleden een paar gehad die nergens waren in de weken voor de kampioenschappen en dan als opgevoerde vespa’s de favorieten klopten. Ze wonnen geregeld, op WK’s en BK’s, en ze lullen dat het geen naam heeft.