De Armeense bokser Sasha Yengoyan wordt uitgewezen en daar is heel wat om te doen. De krant schreef dat zijn droom erin bestond om een olympische medaille voor België te behalen. Op de radio zei hij ook dat hij graag namens België naar de Olympische Spelen wil. En nu is die hoop weg omdat hij geen arbeidskaart krijgt en dus geen naturalisatieaanvraag kan indienen. Weg medaillekans?

Enige nuance is hier op zijn plaats. Ik wil geen oplawaai krijgen van die jongen, maar de wereldbokser waarvoor hij wordt versleten, is hij nu ook weer niet. En voor boxrec.com is niet hij de regerende wereldkampioen in de achterafbond WBF maar wel ene Fariz Mammadov, nadat die had gewonnen van Jan Zaveck, die dan weer in april vorig jaar had gewonnen van Sasha Yengoyan. Zo, nu bent u weer even mee in de wereld van het boksen, dat in sommige gewichtsklassen meer bonden en wereldkampioenen heeft dan er boksers zijn. Afgezien daarvan beweren alle kenners bij hoog en bij laag dat Yengoyan een aanwinst is voor het Belgisch boksen. Of was.

Dat van die Olympische Spelen mag u ook vergeten. Het is niet omdat die gekke voorzitter van de internationale boksbond ineens een visioen heeft waarin Mayweather en Pacquiao in Rio boksen, dat profs daarom toegelaten zullen zijn in Rio. Let wel, er zullen profs zijn, maar alleen als ze minder dan tien profkampen hebben gebokst. Het Internationaal Olympisch Comité heeft een gruwelijke hekel aan profboksen en het bestaat niet dat die ineens alle profs van over de hele wereld zullen verwelkomen. Het is al erg genoeg dat straks zonder hoofdbescherming zal worden gebokst tussen profs en amateurs.

Of Sasha Yengoyan dan moet worden uitgewezen, zoals hij nu het bevel krijgt om binnen de dertig dagen het grondgebied te verlaten, is van een andere orde en daarover moeten de bevoegde instanties eens flink discussiëren. Hij is alvast goed geïntegreerd, heeft Nederlands geleerd en zijn dochtertje gaat hier naar school, maar zo zijn er nog. O ja, hij heeft al zijn overwinningen met de Belgische vlag gevierd en kreeg felicitaties van onze koning.

België was nooit scheutig om buitenlandse sporters te naturaliseren, voor armlastige sporters vaak de enige weg om voor steun in aanmerking te komen. Al in 1971 leverde de Nederlandse kajakker Paul Hoekstra een strijd om als Belg naar de Spelen van München te kunnen, maar hij werd afgewezen en zou pas in 1976 voor België de Spelen halen. Te laat.

We zijn erg streng in de leer, behalve dan als het om voetbal gaat. Decennialang hebben we hier hele boten en vliegtuigen Afrikanen afgetest, doorverkocht, teruggestuurd of gewoon in de maatschappij laten opgaan. Vandaag is België met dank aan een te lage financiële instapdrempel het ideale transitland voor de niet-EU-voetballer. Die krijgen wel een arbeidskaart omdat met voetbal goed geld kan worden verdiend en als ze willen, kunnen ze na een tijdje Belg worden. Sasha Yengoyan verdient niet genoeg met boksen, dus wil hij hier naast boksen gewoon werken en voor zijn gezin zorgen, maar dat mag niet.

Moeten we Yengoyan, omdat hij bokser is, wél Belg laten worden terwijl we een Armeense illegaal weigeren die niet kan boksen? Dat lijkt onrechtvaardig, maar wat dan met de voetballers van over de hele wereld die we een verrijking vinden, in de eerste plaats omdat we die met veel winst hopen door te verkopen? Misschien moeten we eens nadenken over een versnelde naturalisatie voor getalenteerde buitenlandse sporters die namens België willen optreden. Zo dik zitten wij niet in het talent.

Nog schrijnender dan Yengoyan is natuurlijk het dossier van Raheleh Asemani. Die Iraanse taekwondoka is erkend politiek vluchtelinge, maar een spoedprocedure om haar Belgische te maken zat er niet meer in. Wellicht zal ze in Rio deel uitmaken van de selectie van staatlozen. Haar medaillekansen zijn wel reëel, maar die zal dan niet op de Belgische rekening komen.

Yengoyan en Asemani hebben talent, hadden ons arm sportland wat kunnen bijbrengen en hadden rolmodellen kunnen zijn. Andere Europese landen zouden wel hebben geweten wat hen te doen stond, als pakweg Asemani voor hun voordeur had gestaan.