Arme Tom Boonen. Uit de wielen gereden door de nieuwe generatie in de Ronde van Vlaanderen en in Parijs-Roubaix een half wiel achter iemand die 2,5 jaar ouder is en tot gisteren in zestien jaar als prof acht (8) koersen had gewonnen, met de Saksen Tour als belangrijkste.

Was het verschil in Oudenaarde met Sagan en co nog duidelijk, dan scheelde het gisteren geen haar in een koers op zijn maat, naar zijn goesting hard gemaakt door een aanvallend Etixx-Quick Step.

Laten we eerlijk zijn, vooraf was het voor buitenstaanders niet duidelijk waarop Tom Boonen zijn hoop had gevestigd om voor de vijfde keer als eerste Roubaix te halen en zo Roger De Vlaeminck te onttronen. Zijn voorafgaande prestaties? Hoop doet leven. Zijn SRM-waarden? Niet bekend of hij die heeft en of hij daar naar kijkt. Zijn gevoel? Is bij oudere atleten vaak een ontregeld kompas. De signalen uit zijn omgeving? Die houdt hem al lang weg van de spiegel.

Overigens niet meer dan terecht dat De Vlaeminck daar nog bovenin staat als Mister Paris-Roubaix. Met elf overinningen in de vijf Monumenten (Milaan-San-Remo, Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix. Luik-Bastenaken-Luik en Ronde van Lombardije) is hij de tweede beste klassieke renner aller tijden en de enige, samen met Eddy Merckx (19) en Rik Van Looy (8), die ze allemaal minstens één keer heeft gewonnen. De Vlaeminck reed ook nog eens van maart tot oktober, waarna hij het veld indook en daar ook won. Het dédain voor De Vlaeminck is alleen te verklaren door een gebrek aan historisch besef.

In de tijd van Roger was Roger echt wel beter.

Tommeke-Tommeke-wat-doe-je-nu heeft pech gehad de laatste jaren, maar gisteren had hij door het koersverloop dan weer geluk en leek het een dag uit het wonderjaar 2012 te zullen worden. Jammer, maar helaas: hij miste zijn afspraak met de historie. Mathew Hayman die hem gisteren afhield, heeft nog meer pech gehad. ‘Voorjaar voorbij voor wegkapitein van Orica-GreenEDGE’, zo stond het op het internet, toen hij eind februari in de Omloop Het Nieuwsblad zijn elleboog brak.

Niet dus. Hayman liet noodgedwongen zijn geliefde Vlaamse classics schieten en keerde terug in Compiègne. Na gisteren is het duidelijk waarom deze big engine vier jaar bij Sky mocht rijden.

De man uit West-Sydney – dus een harde – reed de hele dag in de aanval en bleek aan het eind ook nog eens de meest lucide in de spannendste vijf kilometer van de laatste wielerdecennia. Hayman wordt volgende week 38. Boonen is precies 2,5 jaar jonger. Het zal inmiddels wel van Wevelgem tot Balen zijn doorgedrongen zeker dat dit een knoert van een gemiste kans is voor Tom Boonen? Hayman moet hij in alle omstandigheden aankunnen. 

En zo blijft Tom Boonen zitten met dat vreemde palmares. Tot gisteren presteerde hij niks meer van belang na zijn superjaar 2012 waarin hij de twee kasseiklassiekers en Gent-Wevelgem won. Heeft iemand in dat team zich al de vraag gesteld hoe dat komt? Heeft de renner zelf zich ooit die vraag gesteld?

Tom Boonen zit nu voor het veertiende seizoen veilig en goedbetaald onder de vleugels van Patrick Lefevere. Met alle respect, maar misschien ligt daar de oorzaak voor het uitdoofscenario van Vlaanderens grootste klassieke renner van de laatste tien jaar.

Dat Tom Boonen in oktober 2013 na een seizoen met grote en kleine euvels toch voor twee jaar bijtekende, was al bij al nog te begrijpen, maar het is een raadsel waarom hij vorig jaar in de zomer besloot ook in 2016 voor Lefevere te rijden. Het is een nog groter raadsel waarom Lefevere daar in meeging. Met het geld van Boonen had Lefevere misschien Michal Kwiatkowski kunnen houden, wie weet. Of Sep Vanmarcke of Greg Van Avermaet kunnen halen, of allebei.

Zonder het geld van Lefevere had Boonen zichzelf opnieuw moeten uitvinden. Sporters moeten geregeld uit hun comfortzone worden gehaald, geconfronteerd met nieuwe trainingsmethoden en andere bazen. Oudere sporters moeten ook nieuwe dingen proberen. Niks nefaster voor een sportlijf dan jaar in, jaar uit, dezelfde prikkels. Was Tom Boonen drie jaar geleden van omgeving veranderd, hij had gisteren gewonnen. Misschien. Wie zal het zeggen, maar het was het proberen waard geweest.