Er zijn twee mogelijkheden om sport te volgen als journalist. Je gaat ter plekke kijken, in het stadion voor het voetbal. Je kijkt in de perszaal van het wielrennen samen met honderd of wat anderen naar drie schermen. Telkens mis je tweederde van wat er gebeurt.

Andere mogelijkheid: je kijkt naar de televisie en haalt er een tweede of derde schermpje bij. Ik heb een alternatief voor de klassiekers: ik rijd de finale op rollen, maar alleen het laatste uur want van langer krijg ik zadelanesthesie en hoe ouder je wordt hoe vervelender je dat gaat vinden. (Vreselijk, de gedachte dat ‘het’ voor altijd gevoelloos zou blijven. Nu al.)

Elke klassieker heeft zijn moeilijkste passages in het laatste stuk en dat is prima. Bij elke helling, kasseiheuvel of gewone kasseistrook kan je doen zoals de renners op je scherm. Je gooit de dérailleur twee kroontjes zwaarder en je probeert die negentig omwentelingen vol te houden. Meteen zie je het resultaat op de powermeter: dat schiet met 100 watt in de hoogte. De mannetjes op je scherm rijden niet van je weg; ook niet als je maar 100 watt duwt, om eerlijk te zijn, maar het is de gedachte die telt.

Probleem met mijn rollen die niet echt rollen zijn maar een LeMond Revolution, is het lawaai. Daar heb ik wat op gevonden: een bluetooth sportkoptelefoon. Een gaaf ding, waardoor de commentator als het ware in mijn oor zit. Met wat goeie wil kan je je inbeelden dat het je sportdirecteur is. Op de tussenstukken peddel ik rustig mee in het peloton en luister.

Wielercommentatoren in Vlaanderen zijn uitzonderlijk goed, daar is geen discussie over, maar ze moeten veel tijd vullen en dan durven ze zich nogal eens verliezen in boude ter plekke verzonnen analyses. Zo stelde een commentator op één of andere helling de vraag waar toch die Nederlanders waren, de kampioenen van het trainen. Die gingen altijd maar op een berg zitten om te trainen met al die andere grote coureurs, maar je zag hen nooit in de wedstrijd.

De Vlamingen daarentegen, dat waren de aanvallers van het voorjaar. Die hadden koers gemaakt. Ten minste: tot aan de voorlaatste helling van de Amstel Gold Race en toen vertrokken ze met vakantie, op Jan Bakelants, Jelle Vanendert en Tim Wellens na. Er waren nog voorspellingen te horen: vandaag (gisteren dus) zou een renner winnen met een flinke speklaag, want het was guur weer, met koude wind, regen en natte sneeuw. Welnu: er won een Hollander, een trainingskampioen van de kampioenenploeg van het trainen, SKY, en die Hollander meet 1,86 meter voor 66 kilo. Dat betekent een BMI van 19 en dat is nog net gezond te noemen.

Zijn naam is Wout Poels en hij heeft in 2014 nog voor het team van Patrick Lefevere gereden. Na een seizoen hield hij het daar voor bekeken en dit jaar won hij een klassieker die Lefevre al sinds 2002 niet meer wist te winnen, niet met een buitenlander (Paolo Bettini was laatste) en laat staat met een Belg.

Het is vreemd: België staat op één in de landenklassering en daar klopten we ons in sommige media flink voor de borst want we mogen straks met negen naar het WK (dat we niet zullen winnen). Tegelijk hebben we nog nooit zo lang in de geschiedenis van het Belgisch wielrennen géén grote klassieker gewonnen.

Al vier jaar is geleden, van het wonderjaar van Tom Boonen in 2012, dat wij in één van de vijf Monumenten wonnen. Drie daarvan worden in onze achtertuin gereden. Een hoogst perfide vaststelling, want wij maken alleen nog maar een kans in die grote ééndagsklassiekers. In het betere rondewerk doen we al helemaal niet meer mee.  De kampioenen van het trainen hebben met Terpstra (Roubaix 2014) en Poels (Luik 2016) twee monumentenwinnaars de voorbije vier jaar. En wonnen bijna de Vuelta met Tom Dumoulin.

Is dit toeval? Is dit structureel? Het zou ons alvast aan het denken mogen zetten: waar, wanneer en waarom hebben de Vlaamse coureurs die zijn opgegroeid in het meest competitieve wielermilieu van de hele planeet de kunst van het winnen verleerd?