Die moderne redacties toch: ze bestaan alleen nog uit vrouwen, hipsters, homo’s en heteromannen die over hun kinderen schrijven – de oerman is er een bedreigde diersoort. Dus haalden ze mij in volle voorbereiding op de hete sportzomer uit mijn grot, om aan de zijde van Heleen, een dertig jaar jongere en, net als ik, in de vrouwelijke erectie gespecialiseerde podcaster/journaliste, een film te bekijken.

We moesten samen naar Elle van Paul Verhoeven, regisseur van Basis Instinct. In de verte had ik iets opgevangen dat de film vrouwonvriendelijk zou zijn. Zoals ook Basic Instinct, zei collega Heleen. Vrouwonvriendelijk wekt bij mij nog hooguit medelijden op, sinds ik ook dat brandmerk kreeg van een menopauzerende blogster zonder lezers. En toen belde de baas, de bazin om precies te zijn, met het dwingend verzoek om op kosten van de zaak naar de bioscoop te gaan en mijn mannelijk licht te laten schijnen op het vertoonde.

Eerst even twee dingen. Bij ontstentenis van een man-vent op de redactie, ben ik tot macho gepromoveerd maar dat is een vergissing én tijdelijk. Oké, ik kom uit de topsport en dat is een sector waarin de vrouw niks beter kan dan de man en dus weet wat haar plaats is. Geldt dat voor andere sectoren? Neen, de gemiddelde vrouw zal meestal beter scoren dan de gemiddelde man, maar onder de outliers – de buitenbeentjes, in negatieve en positieve zin – zul je overal en altijd méér mannen dan vrouwen vinden. Ban mij, blog mij, block mij, ontsla mij, whatever, maar ik geloof in de enerzijds discriminerende en anderzijds destructieve kracht van testosteron. Tweede opmerking: vanaf nu gaat het over de film, dus ‘spoiler alert’.

De film begint met een verkrachting en de vrouw zou dat leuk vinden en zou op den duur naar de verkrachter verlangen en zou er een spelletje mee spelen. Zo werd de film samengevat, maar dat is kort door de bocht. De vrouw in de film vindt het helemaal niet leuk dat ze vuistslagen krijgt en brutaal verkracht wordt. Ze ziet eruit als een bokser en bloedt tussen haar benen. Ze is wel gefascineerd en gaat vreemd genoeg niet naar de politie en daar heeft ze zo haar redenen voor.

Ik heb niks met geweld. Niet in een voetbalstadion, niet op straat, niet in een betoging en al helemaal niet bij seks. Mijn filosofie is: mannen zijn er om de vrouw te plezieren en hoe bedrevener ze daar in zijn, des te meer plezier beleven ze er zelf aan. (Voor boekingen: info@demorgen.be.)

Zoals alle personages in de film, is Michelle verknipt (dat legt ze zelf uit); ze wordt vreselijk geloofwaardig neergezet door een schitterende Isabelle Huppert. Al heel snel ontdek je een tweede laag, als ze op restaurant vertelt over haar verkrachting. Iedereen is verbouwereerd, de ober komt en zij zegt: bon, we gaan bestellen, zeker? Waarop haar ex-man vraagt: violée, en vrai? Voor echt?

Begrijpelijk dat Verhoeven deze film in het libertijnse Frankrijk heeft moeten draaien, want die tweede laag zouden de Amerikanen nooit hebben ontdekt. Laat staan de derde en vierde.

De film is niet pornografisch, ook geen thriller want behalve in de openingsscène heb je nadien het gevoel dat het wel goed komt met die sterke vrouw, en evenmin is het een drama. Het is een veellagige zwarte komedie, maar ik stel mij wel de vraag of de film geschikt is voor wie freudiaans op zoek is naar een antwoord op de vraag ‘Was will das Weib?’ In elk geval niet wat de eerste laag van Elle suggereert, lappen en vuistslagen, de totale onderwerping en daarna rammen tot bloedens toe. De mannelijke adolescent die vorig jaar Fifty Shades of Grey heeft gezien en nu Elle, krijgt wel een gevaarlijk, verkeerd beeld over de seksualiteit van de vrouw.