We moeten met zijn allen erg blij zijn dat Mark Cavendish opnieuw kan winnen in de Tour, zo valt op te maken uit de hoera-berichten in onze kranten. Hij heeft nu 28 overwinningen, evenveel als Bernard Hinault. ‘Opnieuw winnen’ is niet helemaal correct. Cavendish heeft altijd al gewonnen in de Tour, maar het was de laatste jaren wat dunnetjes en vandaar wellicht de opwinding. Wielrennen heeft zo weinig charismatische figuren. Als er één uit de schaduw treedt, wordt het meteen voorgesteld alsof hij uit de doden is opgestaan.

Vorig jaar won Cavendish ook een rit. Twee jaar geleden dan weer niet omdat hij in de eerste rit in Yorkshire als een gek door alles heen wilde sprinten, ten val kwam en moest opgeven. In 2013 won hij ook twee ritten. In 2012 zelfs drie. Van 2013 tot en met vorig jaar reed Cavendish voor Omega Pharma-QuickStep, later Etixx-QuickStep. “Dat was stress, bij Patrick Lefevere”, zei ‘Cav’. Nu heeft hij geen stress meer, en daarom wint hij opnieuw. Maar zoals gezegd is dat geen juiste voorstelling van zaken.

Cavendish was bij Lefevere een volgevreten vedette geworden, moeilijk nog vooruit te branden en al helemaal geen trainingsbeest. Gevolg: de kilo’s vlogen eraan, waardoor een brug in een vlakke etappe al heel wat jus uit zijn benen haalde, hoewel het talent altijd zichtbaar bleef. Dwingende trainers hebben ze niet bij Belgische ploegen waar ongeveer elke Belgische renner een harde werker is, dus wat zouden ze een buitenlandse megaster achter de veren zitten.

Straks naar Rio

En zo vertrok Cavendish na drie jaren in Belgische loondienst ineens naar Afrika, naar MTN-Qhubeka, dat later de naam zou veranderen in Team Dimension Data. En nu heeft Mark Cavendish geen stress meer en klopte hij, tot grote en begrijpelijke ergernis van diens sportieve baas Patrick Lefevere, zijn opvolger Marcel Kittel, die hem in 2013 nog onttroonde als beste sprinter door vier ritten te winnen en hem op de Champs-Elysées te kloppen.

Lefevere foeterde maandag op zijn ploeg.
Wat is er mis gegaan, Patrick?
“Alles wat ze fout konden doen, hebben ze fout gedaan.”
Dat is motivational talk in Zuid-West-Vlaanderen. Het werkte, want gisteren won Kittel wel.

Mark Cavendish trainde zich dit jaar te pletter om de olympische ploeg te halen en eindelijk lukte dat ook. Hij zal zeker het omnium rijden en staat samen met Bradley Wiggins, Owain Doull, Ed Clancy en Steven Burke op de lijst voor de ploegenachtervolging. Misschien dat hij de series rijdt op 11 augustus, maar op 14 augustus staan al twee zware dagen omnium op het programma.

Hij is kilo’s kwijt, knarsetanden ze bij Etixx-QuickStep. Ja, dat willen we best geloven, maar nu ook niet overdrijven. De omstandigheden waren ‘The Manx Missile’ wel erg gunstig gezind. Een eerste rit kan hij altijd en overal winnen, zeker in een pure vlakke sprint. De tweede rit haakte hij af op de laatste hellingen. De derde rit was een lange maar trage waarin hij geen krachten verspeelde en waarin zijn concurrenten fouten maakten.

Jawel, hij heeft Hinault geëvenaard. In aantal gewonnen etappes althans, want daarvan hebben ze er elk 28. Nu gaat hij achter Eddy Merckx aan, die er 34 heeft. Soms worden de overwinningen van Merckx en Hinault afgedaan als makkies: er zaten veel tijdritten bij. Je moet op een fiets hebben gezeten om te weten dat een tijdrit rijden en winnen nog wel andere koek is dan een sprintetappe. Het zijn twee verschillende koersen, maar in de hiërarchie staat een tijdrit mijlenver boven een sprintetappe.

Mark Cavendish kan Bernard Hinault nooit evenaren of eventueel voorbijsteken. Hinault reed in de tijd dat een etappe winnen in de Tour nog niet de waarde van een villa had, dat sympathieke en ongevaarlijke vluchters niks in de weg werd gelegd. En Eddy Merckx mag dan al iets meer kannibaal zijn geweest, ook hij gaf soms wel eens een rit weg.

Als Mark Cavendish straks aan het eind van zijn carrière naar boven kijkt en zijn bril opzet, zal hij hopelijk in de verte de enkels van Hinault en Merckx zien. Deze heren hebben respectievelijk 28 en 34 ritten gewonnen, maar ook elk vijf keer de gele trui tot in Parijs gedragen. Eén eindoverwinning is oneindig veel meer waard dan honderd keer in een zetel naar de streep te worden gepiloteerd om daarna 50 meter op kop te komen en met doodsverachting op die streep af te stormen.