Op dag dertien van de Olympische Spelen verloren de Red Lions in de finale met 2-4 achter tegen Argentinië. Dat betekende geen derde Belgische gouden medaille, maar dan wel een tweede zilveren. Een zevende en achtste bronzen voor onze taekwondoka’s zaten in de nachtelijke pijplijn.

Zo zeker als de Nederlanders waren tegen België, zo zeker was België dat het Argentinië ging kloppen in de finale van het Olympisch hockeytoernooi; de beste teamprestatie uit de geschiedenis van de Belgische sport. Het geluk dat twaalf dagen lang de Belgische olympische ploeg toelachte, keerde gisteravond in het Deodoro-hockeystadion. Een thriller eindigde in 2-4 voor de Argentijnen.

Na een droomstart waarbij Tanguy Cosyns een verticale inspeelbal van Loïc Luypaert handig devieerde en de doelman te grazen nam (1-0), waren de Argentijnen niet onder de indruk. Ze speelden hockey zoals Atlético Madrid voetbalt: met volle overgave, maar ook kundig, verdedigen in blok en razendsnel counteren als het kan. En ze hebben een formidabel wapen in de strafcorners van Gonzalo Peillat. Een eerste strafcorner leverde indirect een doelpunt op, een tweede scoorde Peillat zelf. Tussendoor hadden de sluwe Argentijnen al vanop afstand de 1-2 gescoord. Net voor het einde van het derde kwart brak Gauthier Boccard van Ukkel de ban met een wereldgoal (2-3). Het was wachten tot de gehandicapte Argentijnen in het vierde kwart fysiek in elkaar zouden stuiken. De druk leverde een derde en vierde strafcorner op, maar in tegenstelling tot de Argentijnen die hun strafcorners maximaal benutten, leverden die vier van de Red Lions niets op.

Met nog drie minuten te gaan werd doelman Vincent Van Asch gewisseld voor een veldspeler om overtal te creëren. Ook dat bracht geen zoden aan de dijk in Rio. Integendeel, in een wanhoopsoffensief konden de Argentijnen tegen counteren en hun vierde scoren.

En zo leverden onze drie gouden kansen één zilveren en hopelijk twee bronzen medailles op.

Yes we can

Als het Belgian Olympic Team nog iets meer wilde halen bovenop de hockeymedaille, dan moest dat ook gisteren gebeuren. Elke Vanhoof komt weliswaar vandaag in het BMX nog in actie en mag hopen op een finale nadat ze de zesde kwalificatietijd liet optekenen, maar voor een realistische medaillekans stond donderdag 18 augustus met stip genoteerd. Dinsdag werd die kans zelfs in één klap een zekerheid toen de Red Lions de finale van het hockeytoernooi bereikten door het onklopbaar gewaande Nederland met 3-1 moeiteloos opzij te zetten.

De dag der Belgen – wat zou het worden; zes, zeven of acht medailles? – begon op een bloedheet Copacabana, waar de zon al van in de vroege uren fel scheen op het diepblauwe van de wissel- en aankomstzone. “Let op Marten Van Riel”, had Reinout Van Schuylenbergh van de triatlonbond gezegd. 23 jaar, getraind door Marc Herremans. Een groot talent en een exponent van dat ‘yes we can’ dat zich in Rio als een virus door de Belgische delegatie heeft verspreid sinds op dag één Greg Van Avermaet een onmogelijke situatie rechtzette en goud won.

In het triatlon komt Van Riel met de gebroeders Brownlee uit het water. Alistair en Jonathan zijn favoriet en zullen bijna twee uur later zelfs één en twee worden, maar Marten Van Riel fietst mee met de kopgroep van tien waarin hij geregeld kopwerk doet en die binnenkomt met een dikke minuut voorsprong op een peloton. De afsluitende 10 kilometer begint hij in het spoor van de Brownlees, maar moet hen al snel lossen. Hij loopt even met de vierde plaats in zicht, maar uit de achtergrond zijn nog twee bijzonder goede lopers kunnen terugkomen: eerste Belg en zesde. Jelle Geens, die bij de laatsten uit het water komt, kan weinig goedmaken en eindigt 38ste.

Van Riel was tevreden. “Ik zat in een klein groepje met de Brownlees en ik wist dat die voorop zouden willen blijven omdat er misschien nog betere lopers achterop lagen. Volgen zat er niet in en dat nog twee achtervolgers mij passeren is jammer, maar zesde is beter dan verwacht.”

30 kilometer verder naar het westen was in Carioca 3 van het Parque Olímpico het taekwondotoernooi begonnen bij de -68 kilogram voor mannen en de -57 kilogram voor vrouwen. Daarin ook twee Belgen. Raheleh Asemani, een Iraanse vluchtelinge die in 2012 naar België kwam en als postbode in Antwerpen werkt en daar ook traint, is nog maar een paar maanden Belgische. Ze geldt als een topper, maar staat slechts negende in de ranking. Ze heeft daardoor een minder goede loting dan Jaouad Achab, die het toernooi begint als eerste gerangschikt.

Dat is er niet aan te zien. De Panamese Carstens krijgt dertien tikken of schoppen tegen lichaamsdelen waar dat is toegestaan en kan zelf maar één keer raak treffen. In de volgende ronde wacht de Britse nummer één Jade Jones.

Ook Jaouab Achab vecht in de ochtend zijn eerste ronde. Zijn tegenstander komt uit Papoea Nieuw-Guinea en denkt dat hij in het mixed martial arts is ingeschreven. Hij begaat de ene na de andere onregelmatigheid en raakt Achab twee keer op ongeoorloofde wijze. Achab bewaart zijn kalmte en tikt zich een weg naar 15-1.

30 kilometer naar het noorden is Thomas Van der Plaetsen aan de tweede dag van zijn tienkamp begonnen. De verrassende Europese kampioen van begin juli weet dat hij niet meedoet voor de medailles en zet dat kracht bij met een zwakke 110 meter horden. Het toernooi kent veel uitvallers en geen te beste prestaties, Van der Plaetsen kan een top tien halen. Na het polshoog staat hij zelfs even achtste. Er is nog een vergeten Belgische die vandaag optreedt. Chloé Leurquin is bezig aan een duinenwandeling aan Barra Marapendi, waar de tweede ronde van het olympisch golf wordt gespeeld. Ze staat voorlaatste, op deze Spelen zowaar een on- Belgische prestatie.

Eén zwak moment

En daarmee hebben we de ronde van Rio volgemaakt. Terug naar het taekwondo, waar we in de kwartfinale tijdelijk Raheleh Asemani kwijtspelen, nadat ze met 7-2 verliest van de Britse olympische kampioene Jade Jones. Eén zwak moment van Asemani, en Jones kan twee keer haar hoofd treffen aan het einde van de eerste ronde. Daarna verdedigt Jones haar voorsprong. Asemani heeft nog steeds een kans op een bronzen medaille, maar dat hing af van Jones’ traject en dat kunnen we u niet meer meegeven. De herkansingen waren om 1 uur Belgische tijd en de finale om 3 uur.

Jaouad Achab kroop door het oog van de naald tegen een agressieve jonge Pool die tegen het einde op 9-9 kwam. De scheidsrechters haalden die score echter weg, maar het scheelde geen haar. In de halve finales verloor Jaouad Achab kansloos van de Rus Denisenko. Net zoals Asemani vocht Achab nog maximaal twee kampen die in geval van winst brons hebben opgeleverd.