Tijd voor een beetje (andere) sport. Als u deze ochtend wakker bent geworden, en dat is te hopen voor u, surf dan eens naar nba.com en check de uitslag van de vierde wedstrijd van de NBA finals tussen Golden State Warriors en Cleveland Cavaliers die afgelopen nacht is gespeeld in Cleveland.

Als Golden State de vierde wedstrijd heeft gewonen – op het veld van de Cavaliers – dan zijn ze het eerste team in de geschiedenis van de NBA dat de titel pakte door foutloze play-offs af te werken. 16-0: zestien keer gewonnen en geen enkele keer verloren. Dat zou na de overwinning van de Cubs in het baseball vorig jaar opnieuw een mijlpaal zijn in de Amerikaanse sportgeschiedenis.

Als u niet vertrouwd bent met de Amerikaanse sport: een team wordt kampioen als het vier wedstrijden in een maximale serie van zeven wint. In de NBA zijn aan die finale drie ronden voorafgegaan: tegen Portland, Utah en San Antonio werd telkens de serie met 4-0 gesweept, zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen.

Vorig jaar leidden de Warriors na een fenomenaal seizoen waarin ze in 82 wedstrijden maar 9 keer verloren, ook met 3-1 in de finale tegen diezelfde Cavaliers. Jammer genoeg verloren ze daarna drie keer op een rij. In de zevende beslissende wedstrijd, nota bene in eigen zaal, kregen ze een koude douche van LeBron James, die daarmee zijn derde NBA-ring haalde. De kans op nummer vier is microscopisch klein want nog nooit heeft een basketbalteam een 3-0-achterstand in de finale kunnen ophalen.

Drie ringen kan voorlopig volstaan, wat James betreft – net zoals het een opluchting was dat Kobe Bryant bleef hangen bij vijf – want anders laait de discussie weer op over wie nu de beste speler aller tijden is: Michael Jordan of LeBron James? Maar als de Warriors winnen, zal evengoed de discussie losbarsten welk team nu beter is: de Bulls van 95-96 of de Warriors van dit seizoen? De enige met ervaring in beide teams is de huidige coach van de Warriors, Steve Kerr. Hij speelde bij de Bulls van Jordan, Pippen en Rodman. Hij is er één keer over ondervraagd en wilde geen uitsluitsel geven.

Periodes vergelijken is ook onzinnig. Hoewel het met de fysieke capaciteiten van de bevolking achteruitgaat, staat het vast dat de outliers – de buitenbeentjes, de elite – nog steeds beter wordt. Het aanbod mag dan wel minder zijn – de jeugd is wereldwijd vadsiger, dikker en minder mobiel -, de natuurlijke talenten worden beter opgepikt en beter ontwikkeld.

Alleen al daarom zouden de Golden State Warriors van vandaag het wellicht halen van de Chicago Bulls van toen. De vista en spelintelligentie zal in twintig jaar misschien weinig zijn veranderd, maar de fysieke présence, snelheid van uitvoering en de hele medische begeleiding tot en met voeding is in een stroomversnelling terechtgekomen. Daardoor is het algemeen atletisch vermogen nog vergroot (althans in populaire sporten) en zoals bekend is fysiek nog steeds dé discriminerende factor in teamsport.

Michael Jordan of Stephen Curry, de spelverdeler van de Warriors, is nog zo’n discussie. Jordan heeft zes titels, Curry één. Curry kan/zal op twee komen, maar is pas 29. Jordan won toen pas zijn eerste titel. Jordan was ook een ander type speler, acht centimeter langer, speelde op een andere positie. Curry verknoeide dan weer die 3-1 vorig jaar en dat is Jordan nooit overkomen. Die domineerde, heerste, controleerde en won altijd als het er om ging.

Er zijn nog verschillen, zoals de reglementen. De Bulls profiteerden met hun triangle offense van een driepuntlijn die toen iets dichter lag dan vandaag, maar hadden dan weer het nadeel van de hand-checking. Verdedigers mochten tot 2004 een speler met de hand in de rug afhouden en zelfs wegduwen – te vergelijken met wat zich in het voetbal bij corners afspeelt. Is Curry spectaculairder dan Jordan? Soms wel, maar hij zou twintig jaar geleden nooit die open boulevards naar de ring hebben gekregen.

Dat Jordan ook vandaag zou hebben gedomineerd, dat staat wel vast. Net zoals Jesse Owens met zijn talent getransporteerd naar vandaag ook olympische finales zou lopen en misschien wel Usain Bolt kloppen. En Eddy Merckx in zijn tijd misschien trager de Tour reed dan vandaag en dus op papier niet mee zou kunnen, maar in de realiteit Chris Froome duchtig het vuur aan de schenen zou kunnen leggen.