Of het een goed idee was om vanavond de openingsceremonie niet te skippen en ook nog eens de vlag te dragen, zal morgen moeten blijken. Dan begint freestyle snowboarder Seppe Smits aan de slopestyle. Herkansing volgt op 21 februari in de big air.

Voor de avonturen van de jonge shorttrackers Jens Almey en Ward Pétré zult u moeten wachten tot de lunch, maar het allereerste wat u zaterdagmorgen in de ochtendshow van de VRT zult kunnen zien van onze Belgen zijn de prestaties van Seppe Smits, Sebbe De Buck en de jonge Stef Vandeweyer in de kwalificaties van de slopestyle.

Om 2 uur ’s nachts Belgische tijd werken die hun runs in de kwalificatie slopestyle af. Seppe Smits, de enige ervaringsdeskundige in het gezelschap, kreeg vier jaar geleden ongewild de hoofdrol in een horrorscenario. Als grootste kanshebber op de eerste Belgische wintersportmedaille sinds de genaturaliseerde Bart Veldkamp was hij al vóór de lunch op de eerste dag van de Spelen klaar. “De grootste ontgoocheling in mijn carrière. Ik moet dit mijzelf aanrekenen, maar het meest frustrerende is de vaststelling dat we slecht hadden ingeschat wat de jury verwachtte.”

Ben je toen uitleg gaan vragen bij de jury?

Smits: “Jeanval (Jean-Valère Demard, bondscoach, HV) is gegaan. De trainers hebben het contact met de jury. Met die uitleg konden we niet veel. Het was een en al frustratie, want de runs die ik in gedachten had, heb ik haast perfect uitgevoerd. Ik geef niet graag de jury de schuld, want ik heb ook al geprofiteerd van een goede jurering, maar ik weet nog steeds niet wat ze toen in Sotsji hadden willen zien.”

Jurysporten zijn gebaat bij strenge afspraken zoals in het gymnastiek: hoe een beweging of een trick moet worden uitgevoerd en hoeveel dat waard is.

“Ze krijgen het blijkbaar niet voor mekaar om dat te standaardiseren. Dat ongedwongen karakter is tegelijk de charme van de sport, maar het moet niet te ver doorschieten. Als topsporter weet je graag wat je kunt verwachten als je een bepaalde oefening goed uitvoert. Bij ons is dat lang niet zeker.

“Er is ook behoefte aan een andere manier van jurering die de evolutie naar meer en gevaarlijker tegenwerkt. Wij zijn vragende partij om een andere richting in te slaan: beter uitgevoerde tricks of combinaties in plaats van meer rotaties. Freestyle snowboard is geen acrogym. Als we dat kunnen verwezenlijken, kan ik misschien tot mijn dertigste doorgaan.

“Slopestyle is al de goeie richting ingeslagen. Je kunt dan wel een quad (vier rotaties, HV)springen, maar als de rest van de sprongen en de rails niet goed is, of je neemt je board verkeerd vast in de lucht, kun je het vergeten. Ik ben vorig jaar wereldkampioen geworden zonder triple cork, dat is het beste bewijs.”

Hoe zijn de laatste weken verlopen qua training?

“Slecht, maar dat geldt voor elke slopestyler. We hebben sinds de kerstvakantie echt de dagen eruit moeten pikken om te gaan springen. Wekenlang hadden we hooguit twee halve dagen redelijk weer. De rest van de tijd zaten we in de fitness of deden we rails. We hebben heel zelden kunnen springen. Laax (Zwitserland), waar ik op het laatst voor afreizen naar Korea verbleef, was prachtig met al die sneeuw, maar wij hadden er niks aan. Gelukkig geldt dat voor elke concurrent.

“De Amerikanen die waren teruggekeerd hadden in hun gebieden dan weer geen sneeuw. Daar zijn zelfs competities afgelast. Ideaal was het niet voor ons. We hebben geen enkele referentie met betrekking tot wie wat kan en in welke vorm is.”

Heb je al een idee wat je wilt doen en hoe je de jury wilt verleiden?

“Ik heb enkele opties, maar alles zal afhangen van hoe ik het parcours ervaar. Het is wel vooraf bepaald hoe dat moet worden gebouwd, maar elk park is anders. Van dag tot dag kan het afhankelijk van het weer verschillen. Pas als je weet hoe het park erbij ligt, beslis je over de beste tricks. Ik heb het plan opgevat om in mijn runs altijd één moeilijke en één zware techniek en tussendoor creativiteit te steken. Daar kunnen ze dan alle kanten mee uit.”

Deze extreem belastende sport kun je niet eeuwig blijven doen en je ingenieursstudies heb je stopgezet. Wat zijn de opties voor hierna?

(lacht) “Dat weet ik niet onmiddellijk. Snowboarden is mijn lang leven. Het hoeft niet altijd met triple corks en andere waaghalzerij te zijn. Gewoon glijden van een helling is ook al mooi. Mijn sport is een levensstijl, dat klopt, maar het is wel topsport.

“Ik heb een vriendin, maar die is fotografe en is al even graag in de bergen, dus dat treft. En ik heb een flat gekocht in Gent. In Gent, omdat ik dat de meest aangename stad in Vlaanderen vind om in te leven. We zijn verhuisd met kerst en ik heb er misschien vijf keer geslapen.

“Wat ik hierna wil doen? De job van Jeanval heeft wel wat. We hebben een hele lichting jonge snowboarders die via de topsportschool worden klaargestoomd en dat is best uniek voor een laagland als Vlaanderen. Die jonge talenten naar de top brengen, dat lijkt mij wel wat.”

Die vlag dragen aan de vooravond van je belangrijkste competitie, dat is eigenlijk not done in de Belgische ploeg. Als dat maar goed afloopt de dag nadien.

“Ik denk dat het kan. We hebben het scenario bekeken met de chef de mission Gert Van Looy en hij ziet geen probleem. Ik moest het natuurlijk ook zelf willen, maar dit vind ik zo’n eer dat ik het wel wil doen. Het stadion ligt naast het olympisch dorp, waar ik verblijf, dus ik schat dat we hooguit anderhalf uur in de weer zijn. Dat kan ik wel hebben en de boost die ik ervan zal krijgen, is ook niet min.”