De tegenvaller van de week in de Belgische sport is niet de Gouden Schoen van Ruud Vormer, de blunder van Kenneth Vermeer of de overname van KV Oostende, maar het vertrek van Vital Heynen (48) als bondscoach van de nationale mannenploeg van het volleybal. Dat is de ploeg die in 2017 op een haar na een medaille miste op het Europees kampioenschap. Ze werden vierde en dat is het beste resultaat ooit voor een mannenploeg in het volleybal, behaald tegen sterke tegenstanders en met verbazend goed spel.

Vital Heynen was maar een goed jaar bondscoach en is alweer weg. Polen roept en hij verbreekt met plezier zijn contract. Hij is van de week zijn kandidatuur gaan verdedigen tegen twee Poolse kandidaten en heeft het gehaald. Ik las ergens iets over een chocolade medaille die hij meehad voor de Poolse bondsvoorzitter. Jammer.

Heynen heb ik nog gekend als speler en in die rol was hij maar zo en zo: veel praatjes en een dik gat, maar wel vista. Uit die heel gewone spelverdeler is een absolute topcoach gegroeid. Daar hebben we er te weinig van in dit land en nu is hij weg. Zonde. Een contract verbreken is niet 100 procent netjes, ook al betaal je de afkoopsom, maar anderzijds is Polen de wereldkampioen en een medaillekandidaat op het aanstaande WK.

Heynen argumenteert dat trainers worden buitengegooid als de resultaten tegenvallen en hij daarom ook eerder mag vertrekken. Hij leek anders niet bepaald op de wip te zitten. Heynen gaat ook niet voor het geld naar Polen. Zegt hij.

Hij had een parttimecontract als bondscoach bij de Vlaamse Volleybalbond, die voor dat salaris subsidies krijgen van Sport Vlaanderen. Topvolleybal is een haast exclusief Vlaamse aangelegenheid en dat is makkelijk voor de besluitvorming, maar minder gunstig als het om financiering gaat. Hoe het komt dat de Franstalige Belgen niet kunnen volleyballen, op enkele verdwaalde uitzonderingen na, dat is al vijftig jaar een mysterie.

BOIC voor het blok zetten

Behalve Belgisch bondscoach was Vital Heynen ook clubcoach in de Duitse competitie, bij Friedrichshafen. Het is niet duidelijk of hij dat zal blijven combineren, maar mijn gok is dat hij na dit seizoen fulltime bij de Polen aan de slag gaat. Een prima operatie voor zijn bankrekening en voor zijn privéleven en dat is hem gegund.

Verdomd jammer dat wij in België niet die ideale voorwaarden kunnen creëren om een toptrainer als Heynen aan ons te binden. Al te vaak luidt de uitleg: er is niet genoeg geld (voor topsport). Dat hoorde ik ook laatst bij de snowboarders, toen ik mij erover verbaasde dat ze geen permanente kinesitherapeut bij zich hadden in de aanloop naar de Olympische Spelen. “Onze bond doet wat hij kan, maar er is geen geld voor.”

Misschien niet bij die bond, maar wordt het niet eens de tijd dat die sportbonden en de gemeenschappen het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC) voor het blok zetten? De nationale ploegen en de directe voorbereiding op de Olympische Spelen zijn zo’n beetje de corebusiness van het BOIC, maar als het erop aankomt de portemonnee te trekken, wijzen ze naar de overheid.

Uit een studie van de jaarrekeningen van deze koepelbond blijkt dat ze eind 2016 op een reserve van 15 miljoen euro zaten. De laatste drie olympische jaren (2008, 2012 en 2016), maar ook in de tussenliggende jaren, is zelfs telkens winst gemaakt: 325.000 euro voor Beijing, 1.447.000 voor Londen en 1.902.000 voor Rio.

Vijftien miljoen euro reserves en bestemde fondsen is absurd. Het is een gigantische olympische spaarkas, waar de meeste leden van de raad van bestuur niet van weten en die louter en alleen de eigen structuur dient. Die 15 miljoen staat alvast niet ten dienste van de topsport, want dan had Heynen een contract waar hij niet onderuit zou willen en hadden de snowboarders een vaste kine. Die vaststelling heeft er vorig jaar al toe geleid dat het BOIC onder druk van de overheden zijn bijdrage aan het jongerenproject BeGold heeft moeten verdubbelen van 375.000 naar 750.000 euro, maar daar mag het niet ophouden.

Het wordt hoog tijd dat er meer controle komt op deze zogeheten vereniging zonder winstoogmerk, die meer weg heeft van een fondsenbeheerder dan van een sportbond.