Het is vrijdagochtend als ik dit tik en in de krant staat dat Kevin De Bruyne eindelijk ‘verkocht’ is. Hij is dus niet langer ‘eigendom’ van Wolfsburg, maar is nu ‘van’ Manchester City. Er komt een tijd dat we met hele grote ogen zullen terugkijken op dat feodaal transfersysteem. Meewarig zullen we het hoofd schudden over zoveel dommigheid, maar voorlopig moeten we het ermee stellen.

Het is met voetbaltransfers een beetje zoals met de solden: als je maar lang genoeg wacht, dan doe je de beste zaken. In het geval van een schaars goed als De Bruyne, dan wel als verkoper. Twee weken geleden was er voor het eerst serieus sprake van interesse uit Manchester voor de Gentse middenvelder. Het schaars goed werd door de verkoper nog even uit de koopjesvitrine gehouden en het schaars goed zelf morde ook niet.

Een deal sluit je best als de tijd daarvoor rijp is. Dat betekent in de praktijk tegen de deadline van 31 augustus. Dan sluit de Duitse markt. De Engelsen gaan nog een dag langer door omdat 31 augustus een bankholiday is. Maar De Bruyne is een technisch gezien een Duitser, dus moest het voor 31 augustus middernacht beklonken zijn. Kevin De Bruyne is de eerste Belgische speler die de top twintig haalt van de duurste voetbaltransfers. Christian Benteke staat met zijn 46 miljoen euro op plaats 21. Na het weekend staat hij 22. De Bruyne haalt niet alleen de top twintig, hij stijgt meteen met stip door: minimaal naar plaats acht en als het toch om 78 miljoen zou gaan (en niet 74) dan wordt hij de vijfde duurste speler ooit in de geschiedenis van de voetbalplaneet.

Dat is zwaar om dragen. Hoe zou die jongen de voorbije nacht hebben geslapen? Hij moest gisteren alvast niet voet-ballen want dat wilde Wolfsburg niet. Maar best ook, want ik zie geen rust in hem. Stel je voor dat ze hem opstellen en hij verstapt zich. Je mag er niet aan denken: knietje verdraaid, alles gescheurd wat er te scheuren valt; het is zo gebeurd als je onder spanning staat. Ruud van Nistelrooy overkwam het ooit op weg naar het andere Manchester, op een training nog wel.

Van Wolfsburg naar City, het was een kwestie van punten, komma’s en vooral van nullen voor de komma. Er móét nu van alles door zijn kop spoken. Veranderen van club is een hele stap en hij had het daar zo naar zijn zin in Wolfsburg, dat helemaal naar zijn wensen voetbalde. Hoeveel keer heeft hij op zichzelf al ingepraat? Springen en niet omkijken, Kevin, is nergens goed voor.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan, met twijfels die komen en niet gaan. Terug naar Engeland, waar hij ooit in de solden is gezet, is dat wel een goed idee? Weg van Wolfsburg en Duitsland, dat hem zo heeft opgewaardeerd met uitgekiende trainingen, hoeveel keer zal hij de plussen en de minnen tegen elkaar hebben afgewogen? In de min staat de breuk met de club van zijn hart. In de plus staat het salaris en het onwaarschijnlijke gevoel dat iemand je zo graag wil hebben dat hij (of de club dan) 74 tot 78 miljoen euro wil betalen. Maar dan die vraag: ‘Hé, ben ik dat wel waard?’

Kevin De Bruyne is natuurlijk een schitterende voetballer, en 16 miljoen salaris helpt wel tegen de hoofdpijn, maar hij herbegint vanaf nul. Bij Wolfsburg was hij onomstreden: een mindere wedstrijd werd hem vergeven, twee ook. Bij Manchester City zal hij na anderhalve mindere wedstrijd worden gewisseld. Erger nog, bij Manchester City is er voorlopig geen plaats voor hem. Al zou je als trainer wel gek moeten zijn (of Van Gaal) om je duurste aankoop niet te zetten, middenveld en aanvallend compartiment zitten daar zo goed in elkaar dat hij zal moeten vechten voor zijn plek.

De Engelse pers zal met argusogen toekijken. Bewijst Kevin De Bruyne het ongelijk van José Mourinho, die hem ooit liet vertrekken? Of had Mourinho gelijk dat hij mentaal niet opgewassen is tegen concurrentie? Inslapen zal nog wel lukken, maar tegen een uur of vijf zal Kevin De Bruyne wakker worden en dan kan het piekeren beginnen.

Kevin De Bruyne