Het is dat het mooi fietsweer is en dat de digicorder bestaat, anders zat ik vanmiddag om halftwee voor de tv. En ik vraag mij af waarom. De Premier League is de meest overroepen voetbalcompetitie die de beste spelers haalt en het meeste geld betaalt, maar toon mij één speler die in Engeland beter is geworden. Toch zal de hele wereld vandaag kijken naar de clash tussen Pep van de bal en José van de bus.

Het zal spektakel worden, zegt Marouane Fellaini in The Sun. Meer zelfs, het zal oorlog worden. Ben benieuwd, de digicorder ook. Voor hetzelfde geld parkeert Mourinho vandaag zijn befaamde bus en spijkert hij zijn doelgebied dicht. Zijn Man United, de thuisploeg, zal dan aan de overkant nauwelijks aan een halve kans geraken, en het publiek zal dat niet leuk vinden, maar dat zal hem een zorg zijn. Voor die halve kans hebben ze Zlatan Ibrahimovic gekocht en dat is net als José ook een Pep-hater.

Zestien keer hebben Pep en José tegen elkaar gespeeld: zeven keer won Guardiola, drie keer Mourinho en zes keer was het gelijk.
Er vielen tien rode kaarten in hun duels, negen voor de troepen van Mourinho, wat hem er toe aanzette om er een groot complot in te zien. “Hij heeft altijd een man meer tegen mij.” Dat complot moet u niet geloven, maar dat Pep een man meer heeft dan weer wel. Daar is het spel van Pep ook op gebaseerd: een man meer-situatie in het middenveld creëren en geduldig aanvallen.

Drie jaar en enkele dagen is het geleden dat ze nog eens tegenover elkaar stonden. Het ging toen om de Supercup tussen de winnaar van de Champions League en de Europa League. Bayern had in Londen de Champions League gewonnen van Borussia Dortmund, toen nog van Jürgen Klopp. Chelsea had met 2-1 de finale van de Europa League gewonnen van Benfica. In de Supercup stond het na 120 minuten 2-2, maar Bayern en Pep wonnen op strafschoppen. Weeral kreeg de ploeg van José rood: Ramires ging voet over de bal door op Mario Götze, die nadien weken aan kant zat, maar kreeg felicitaties van zijn coach, die de rode kaart totaal onterecht vond, zoals ook alle andere rode kaarten daarvoor.

Drie jaar waren ze trainer in dezelfde competitie: van 2010 tot 2012, de ene bij Real Madrid en de andere bij FC Barcelona. Elf keer speelden ze in die drie jaar tegen elkaar en daarvan verloor Guardiola er maar twee. Het begon met een 5-0 van Barça thuis tegen Real. Elk wonnen ze in die periode één kampioenschap, Real en Mourinho wonnen ook nog een nationale beker, maar Barcelona en Guardiola pakten de Champions League door in de halve finale Real uit te schakelen.

Pep staat ver voor op punten. Hij kan zich zelfs een knockdown veroorloven zoals toen hij met Barça werd uitgeschakeld door het antivoetbal van het Inter van Mourinho en dat is iets waarmee José moeilijk kan leven. Uit elke porie van zijn lijf komt de scherpe geur van revanche. Ooit waren ze zielsgenoten bij Barcelona, Pep eerst als speler en José als T3. In 2008 ging het mis. José Mourinho verwachtte te worden aangesteld als T1 van Barcelona en zou van Pep Guardiola zijn T2 maken. Hij schrok toen hij het nieuws hoorde: Johan Cruijff had er persoonlijk op aangedrongen om Pep meteen T1 te maken. De liefde sloeg om in haat, tegen Pep en tegen Barça.

Sinds deze zomer zijn ze herenigd in de meest gehypte sportcompetitie van de planeet en nu ook nog eens in dezelfde stad, Manchester, hoofdstad van het internationaal voetbal. Voor deze Manchester-derby en voor de Premier League is het een primeur dat een clash tussen twee teams wordt verengd tussen een strijd tussen twee trainers. En in mindere mate tussen een spits en een trainer. Ibrahimovic steekt in cynisme en grootspraak zijn trainer naar de kroon en heeft gezegd dat hij “basically” zou willen sterven voor Mourinho. Over Guardiola die hem weg stuurde bij Barça, ging het dan weer zo: “Een lafaard zonder ruggengraat.”

Bij nader inzien installeer ik toch misschien beter de tv op het terras voor een live onder de parasol.