Column over Floyd Landis op demorgen.be van maandag 12 dec 2016

hansvdw1

 

Het hoe en waarom van die positieve plas van Floyd Landis, daar had ik het fijne willen van weten

Wout Van Aert heeft zaterdag gewonnen van alle anderen en Mathieu van der Poel. Mathieu van der Poel heeft zondag gewonnen van alle anderen en Wout Van Aert.

Anderlecht heeft niet gewonnen van Club. Gent heeft niet gewonnen van Oostende. Zulte Waregem heeft niet gewonnen van Lokeren.

Maar stopte onze wereld nu met draaien?

Niet bepaald. De mijne stond wel heel even stil toen ik A. F. Th. van der Heijden bij Friedl’ Lesage hoorde vertellen over de dood van zijn zoon Tonio. Dat was zondag pal op de middag en toen moesten Anderlecht en Club en Gent en Oostende nog aan hun wereldpartijen beginnen. Maar A. F. Th. is geen sport.

Het meest opzienbarende in de sport dit weekend stond in L’Equipe Magazine en omdat niet elke lezer van De Morgen zich lezer van L’EM mag/kan noemen, wil ik u laten meedelen in mijn vreugde, verbazing, en ook een beetje ergernis.

Ze hadden een beetje dikke man op de cover. Hij droeg een baseballpet en zag er uit als een plantenkweker omdat hij te midden van de planten in een serre stond. Ik ben geen kenner, maar ik had snel door dat het cannabisplanten waren, ook al omdat de kop op de cover mij een beetje in die richting dwing: Fume, c’est du Floyd. Rook, het is Floyd. De alliteratie blijft steken in de vertaling. De onderkop was nog duidelijker: ‘Na de alcohol en de inzinking is Floyd Landis, de geroyeerde winnaar van de Tour van 2006, een handelsreiziger en verkoper in cannabis geworden. Hij heeft ons ontvangen in Colorado.’

Mij niet, L’Equipe Magazine heeft hij ontvangen, voor alle duidelijkheid. Ik had ook wel willen gaan en dan had ik Landis nog wel eens willen vragen hoe dat precies in zijn werk is gegaan toen in 2006. Hoe hij in godsnaam in de zestiende etappe acht minuten had kunnen verliezen om die een dag later bijna helemaal terug te winnen en vervolgens twee dagen later het geel terug te pakken en de Tour te winnen. Nu ja, niet echt, want na die miraculeuze zeventiende etappe waar hij uit de doden was opgestaan, bleek uit een urinetest dat zijn testosteron-epitestosteron ratio 12-1 was en bij nadere controle bleek de testosteron in zijn lichaam deels van buitenaf te zijn toegediend. Twee keer prijs en Landis terug naar af.

Maar het hoe en waarom van die positieve plas, daar had ik het fijne willen van weten. Had hij een bloedzak genomen die hij nog ergens achter de hand had voor noodgevallen en die zichzelf toegediend via de bekende weg: adertje prikken, zakje ophangen aan de gordijnrail en wachten tot de 250, 350 of misschien wel 500 cc in het lichaam waren gedruppeld?

Zo zal het wel zijn gegaan, maar waar kwam dan die testosteron vandaan? Was het zijn bloed of dat van een ander met dezelfde bloedgroep, en had die dan testosteron genomen of was hij zelf tijdens een training voor de Tour de France aan de testosteron gegaan, wetende dat hij in de VS toch moeilijk buiten competitie zou worden gecontroleerd? In L’Equipe Magazine zegt hij dat hij nooit testosteron heeft genomen, maar wel al het andere heeft gedaan. Het mysterie blijft.

 

Wat kan het toch raar lopen in de wereld. Hier hebben we een ex-gedopeerde atleet die aan de drank was, die drugs slikte, die alles deed wat zijn Amish-gemeenschap verafschuwde en die nu ook nog eens een winkeltje in cannabisproducten heeft geopend in Leadville en als vertegenwoordiger afnemers bezoekt over heel Colorado. Die staat heeft cannabis en afgeleiden overigens gelegaliseerd dus op de keper beschouwd doet Landis niks fout.

En 1.500 kilometer naar het zuidoosten woont een ander ex-gedopeerde atleet, ooit zijn baas, Lance Armstrong, en die mag geen poot verzetten, geen fiets verkopen en geen berichtje posten of het wordt gezien als uiting van arrogantie. En om de absurditeit helemaal compleet te maken: Floyd Landis heeft in 2010 een proces aangespannen tegen Armstrong, Johan Bruyneel, Tailwind Sports en al wie bij die ploeg nog was betrokken. De klacht was dat overheidsgeld (US Postal) was gebruikt om een ploeg te doperen. De schadeclaim is 100 miljoen dollar en daarvan zou Floyd Landis 30 procent kunnen krijgen omdat hij als klokkenluider de zaak heeft aangespannen. Maar over die hypocrisie ging het dus niet in de publireportage van L’Equipe Magazine met de gevallen engel.