HAZARD

Eden Hazard heeft dit seizoen al veel stampen gekregen, zowel in de Champions League als in de Premier League. Dat komt omdat Eden Hazard goed kan voetballen. Dat laatste mag dan weer blijken uit zijn salaris dat 271.296,8 euro per week bedraagt. Of meer dan 14 miljoen euro per seizoen. Of als hij zijn contract tot 2020 uitdient: 77,32 miljoen euro. Of 18.000 euro per stamp tijdens zijn twee wedstrijden van afgelopen week. Of bijna 2,5 euro per seconde, uitgaande van een 20-urenwerkweek.

Men vindt dat Eden Hazard te veel wordt betaald. Wie is ‘men’? Iedereen, behalve Eden Hazard zelf en zijn collega’s. In de media was het een hot item, zowel in de kranten als op radio en tv. Onfatsoenlijk veel, bliezen politici die zelf al goed worden betaald, maar in een jaar ongeveer zoveel verdienen als Hazard in een week.

Vervolgens kwam ook nog eens het bericht dat Hazard en zijn veelverdienende kompanen een deel van hun geld naar Luxemburg zouden slepen om daar minder belastingen te moeten betalen. Nog meer verontwaardiging, nog meer geblaas. De Belgische Bijzondere Belastinginspectie (BBI) zou dat allemaal netjes onderzoeken en gepast straffen. Daarbij vergat men te melden dat Hazard in Engeland woont en daar belastingplichtig is. En Engeland heeft na Frankrijk een van de hoogste aanslagvoeten voor voetballers. België is wat dat aspect van het spel betreft een paradijs voor voetballers.

In de superkapitalistische omgeving profsport krijgen de acteurs niet alleen loon naar werken, maar ook loon naar hun rendement. Wij zijn in België vooral geschrokken van de bedragen omdat we daar niet mee vertrouwd zijn. Tot de doorbraak van onze voetballers in Engeland – Vincent Kompany op kop – waren de best betaalde Belgische topsporters twee vrouwen. Kim Clijsters en Justine Henin hebben in hun betere jaren rond de 3 en 4 miljoen euro gezweefd en dat vonden we toen al heel wat.

Verdient Hazard te veel? Vergelijken we even met de filmindustrie. Leonardo DiCaprio verdiende 34 miljoen en Robert Downey jr. sleepte zelfs 66 miljoen weg uit Hollywood. Beide industrieën hebben last van het fenomeen dat hier al eens is benoemd: surpluswinst of economische rente. Met andere woorden: er wordt te veel winst gemaakt door het bedrijf voetballer, te veel salaris betaald door de club om concreet te zijn. Halveer dat salaris van Hazard, of deel het door tien, en zijn prestatie zal niet proportioneel verminderen. Veel kans zelfs dat Eden tegen 271.000 euro per jaar (en niet per week) identieke raids uitvoert. Maar als dat geld niet naar Hazard vloeit, waar moet dat dan wel voor worden gebruikt? Voor de arme kindjes in de wereld? Dat zou mooi zijn, maar de wereld is niet mooi.

De VS kun je niet verdenken van te veel marxistische sympathieën en toch heeft men daar een remedie gevonden tegen te hoge salarissen: een salarisplafond. Heel af en toe kon daar een uitzondering op worden verkregen. In het seizoen 97-98 was het salarisplafond per club 23,6 miljoen euro en in dat jaar kreeg Michael Jordan een uitzondering: hij alleen kreeg 29,11 miljoen euro betaald. Zijn contract van toen zou nu 58 miljoen euro waard zijn, een record.

Later heeft men het maximumsalaris beperkt tot iets meer dan een derde van het salarisplafond. Vandaag is best betaalde basketbalspeler Kobe Bryant met iets meer dan 20 miljoen euro. In de laatste eeuw zijn in het voetbal de topsalarissen verdubbeld. De NBA-topsalarissen zijn over die tijdspanne gemiddeld met maar 10 procent toegenomen; het minimumsalaris steeg met de helft en bedraagt nu 450.000 euro.

In de VS moet een topsporter er ook niet aan denken om met belastingparadijzen te werken. Bij het begin van elk seizoen staan de salarissen netjes opgelijst in de kranten en bij elke nieuwe sponsordeal staat de belastingdienst klaar om in alle staten van de VS een deeltje van de koek te eisen. Dat zou zo in Europa ook kunnen, als men dat zou willen.

Hazard