Bjarne Riis

Laat ik eens iets bekennen: in 2010 zat ik op een haar na bij Saxo Bank-SunGard, het team van Bjarne Riis. Het haar heeft een naam: Alberto Contador (zie verder).

In 2010 zocht Bjarne Riis een communicatiedirecteur en dat was mij ter ore gekomen. Via een andere Belgische werknemer van de ploeg informeerde ik of ik met mijn profiel – sportjournalist, met doping als specialisme – überhaupt wel een optie was.

Dat was ik zeker. “Extremely interested and willing to talk” mailde hij en Riis en ik spraken voor het eerst in de Ronde van Zwitserland. We spraken een tweede keer op 6 juli, na de rit naar Arenberg over een deel van de kasseien van Parijs-Roubaix. Die dag verloor hij zijn kopman Fränk Schleck door een val. Ik dacht dat de afspraak niet meer zou doorgaan, maar Riis daagde toch op, sloeg mij op de schouder en zei dat hij blij was mij te zien. “We hebben iets te vieren”, zei hij.

Toch niet dat u uw kopman bent kwijt gespeeld, grapte ik en hij kon er gelukkig om lachen. “No, we will talk business” en we gingen vooral een goede fles kraken van zijn eigen wijngaard. Voor wie er aan twijfelt: Château Riis bestaat echt en was best oké, al was ook de combinatie met de eigen kookwagen, bemand door een voormalige souschef van Noma, geslaagd.

Kort na de Tour zou ik een voorstel ontvangen. De Zwitserland-piste voor mijn salaris zou mij dan ook worden uitgelegd en – beloofd – ik zou er beter van worden. Ik dacht: ik zie wel. Op 28 juli raakte bekend dat Contador bij Astana zou vertrekken en op 3 augustus tekende hij een tweejarig contract bij Saxo Bank-SunGard. Ik dacht: halleluja, die er ook nog bij.

Ik wachtte op het voorstel, maar er kwam niks. Half augustus polste ik voorzichtig via sms en mail, maar geen respons. Ik hoorde uit betrouwbare bron dat Riis in een wak zat. Reden? Onbekend.

Pas op 30 september 2010 kwam naar buiten dat Alberto Contador positief had getest op clenbuterol. Dat was de fameuze zero, zero, zero… passage. En toen viel mijn euro. Contador had zijn nieuwe werkgever meteen op de hoogte gesteld en Riis wist er al van in de eerste week van augustus, het moment dat de radiostilte intrad.

Ik heb dus al bij al een uur of vijf met Riis gepraat en na die vijf uur was ik onder de indruk van zijn overredingskracht, stijl, charisma en visie op topsport. Jawel, we hadden het ook over zijn dopingverleden en vooral over wat dat met een mens deed. “Ik draag het als een kruis en dat verdien ik, maar het maakt er mijn leven niet makkelijker op. Er zijn dagen dat ik niet uit bed wil komen. De mensen rond mij moeten dat weten en ik vraag hen allemaal om mij op de slechte momenten een beetje te helpen.”

Enige tijd geleden was een documentaire over Riis op televisie. Hij leek mij nóg kwetsbaarder dan in 2010. Een proces dat toen al was ingezet – slapeloze nachten, twijfels, slechte dagen – had zijn tol geëist en hem in een depressie gestort. Toegeven wat hij allemaal als ploegleider nog had uitgevreten, zoals Tyler Hamilton in 2002 naar Fuentes sturen, was er niet bij.

Het laatste nieuws was dat hij nog steeds onder de antidepressiva zat en het allerlaatste was zijn verwijdering als ploegleider eerder deze week. “Het zijn niet de resultaten die hem de das hebben omgedaan”, zei de Russische teameigenaar Oleg Tinkov tussen zijn beledigingen richting het Deense volk door. Neen, vast niet. Het zullen de dips zijn geweest en het onvermogen om met die stress om te gaan: het soort zwakheden dat een oligarch niet kan hebben.

Een berekende gok: Bjarne Riis zullen we niet snel in de karavaan terugzien. Zijn vertrek wordt bejubeld door de hardliners, maar is ook een verlies voor het bloedarmoedige wielrennen. Tegelijk is het logisch omdat hij te vaak, te lang, te veel heeft geriskeerd. Daarom moeten we hem niet als slachtoffer zien, maar mogen we nog hopen dat hij rust vindt? Bjarne Riis moet misschien nooit meer werken, wel nog veel verwerken.

Bjarne Riis