Alles was veranderd toen ik uit Nederland terugkeerde. De journalisten waren ouder, grijzer, dikker en – ik achtte het niet voor mogelijk – zeurden nóg meer. De nieuwe lichting journalisten was erg jong en zat de hele wedstrijd door op de laptop te tokkelen. Dat werkte mij danig op de zenuwen en bij een middagwedstrijd op Club Brugge, waar journalisten sinds de laatste verbouwing als ingelegde ansjovisjes op elkaar zitten, zei ik er toch iets van: “Kijk jij nooit naar wat er op het veld gebeurt dan?”

“Oui, oui,” zei de journalist, want het was een Franstalige, “mais je parie.” Je Paris zei mij niks en op een voetbalveld met joelende Club-supporters die dat jaar de titel zouden vieren – het is dus een eeuwigheid geleden – begreep ik er nog minder van. Na enkele pogingen draaide hij zijn scherm en zag ik een site die ik nog nooit eerder had gezien. Er verschenen allemaal wedstrijden op en veel getalletjes. Een hele wereld ging voor mij open in de rust.

Hij had via een eigen modemverbinding tot dan al 50 euro ingezet op wedstrijden in Engeland, Nederland en eentje in België. Na de persconferentie van Trond Sollied – dat waren nog eens tijden – meldde de jonge collega trots dat hij meer had verdiend met het gokken dan met de randstukjes die hij als stagiair die avond zou doorsturen. Later ging hij in vaste dienst, en telkens ik hem zag, zat hij op zijn smartphone en nog later op zijn tablet te tokkelen. “Je parie toujours,” lachte hij, “et je gagne souvent.”

Moraal van het verhaal: de media die nu grote lappen volschrijven of minuten vollullen met al of niet verdacht gokgedrag van voetballers zouden beter eens in eigen boezem kijken. Misschien is een journalist die gokt niet in staat om zoals een speler een wedstrijd te beïnvloeden, maar dat kan worden betwijfeld als je weet dat er journalisten zijn die spelers aan contracten en bevriende trainers aan een nieuwe club helpen.

Rewind naar zes jaar eerder. Ik loop met een Nederlandse voetballer rond in een grote stad en ik vraag hem waarom hij zopas een voetbal heeft gestolen. Om op straat wat kunstjes uit te halen, zegt hij. De voetballer had de hele winkel kunnen kopen, zo goed verdiende hij, maar hij verkoos te stelen, een plastic bal dan nog, wat niet simpel is. “Waarom? Voor de kick.” En toen volgde een blik in de wondere wereld van de topvoetballers. “Er zijn verschillende manieren om te kicken als voetballer. Spelen en scoren, maar dat kan maar één keer per week en ik ben nu geblesseerd. Je suf neuken (ik citeer letterlijk, HVDW) en dat doe ik ook (lachje), maar voor je het weet staan ze aan je deur en de vrouwen die niet aan je deur staan, hebben beestjes of zijn erg duur. Gokken kan ook, maar daar begin ik niet aan, want dat kan niet anoniem. En af en toe kattenkwaad uithalen, zoals dit met die bal.”

In 1998 kon gokken nog niet anoniem. Wifi was voor een jaar later, internet was nog met inbellen; gokken betekende dus naar een gokkantoor gaan of telefoneren. Vandaag kan gokken wel anoniem. Je suf neuken als voetballer niet meer. Gaan stappen ook niet meer. De schrik voor de selfies zit er goed in. Dus maar gokken zeker, om het leven spannend te houden? En af en toe te snel rijden.

Voetballers zijn thrill seekers, zoekers van opwinding, met een bovengemiddelde spanningsbehoefte. Zoeken ze spanning omdat ze voetballen, of voetballen ze omdat ze spanning willen? Dat is nog de vraag. Zou er geen genetische component aan zitten? De dopaminereceptor D4 is aanwezig bij mensen die opwinding zoeken, gokverslaafd geraken, veel sekspartners hebben en kattenkwaad uithalen of een combinatie van dat alles.

Conclusie van deze column: de combinatie voetballer- gokker is misschien aangeboren. Onderzoek dringt zich dus op en ondertussen moet het gokken bij profvoetballers te vuur en te zwaard worden bestreden. Laten we beginnen met een verbod op sponsoring en reclame door goksites, dan kan Geert De Vlieger ook weer normaal doen, in plaats van zich te hoereren voor Tipico.