Met een ongeziene onbeschaamdheid heeft Rusland, met afstand het foutste land in de geschiedenis van de sport, de World Cup afgetrapt. De arrogantie waarmee die Vladimir Poetin en zijn aanhangsel Vitali Moetko alle feiten over het staatsgestuurd dopingsysteem naast zich neerleggen, wekt weerzin op. Zo, daarmee hebben we weer even onze gal gespuwd. Lucht dat even op, zeg.

En we gaan door: die FIFA-voorzitter Gianni Infantino, moet dat niet Infantilo zijn? ‘We celebrate football’, het zal wel. Geen woord over alles wat is misgegaan in Rusland. U weet niet meer wat? Niets om ons druk over te maken, vinden ze bij de FIFA: de Russen hebben de helft van het toenmalige executive committee van de FIFA omgekocht en daarna hebben ze zich gewijd aan het doperen van hun atleten voor de Olympische Spelen. In één moeite hebben ze ook een hele rist voetbalspelers in het dopingprogramma opgenomen. Niet dat het veel heeft opgeleverd, want van alle ploegen op de World Cup staat Rusland het laagst op de FIFA-ranking. Maar toch, dit verhaal is niet ten einde, let maar op.

Ik had/heb een afkeer van Rusland, en het vooruitzicht om daar een paar weken te moeten doorbrengen (zónder fiets, mét voetbaljournalisten) trok niet bepaald aan. Nu ik het programma heb gezien, ben ik helemaal om. Met een beetje geluk zal de Belgische pers net als de Rode Duivels in Moskou een uitvalsbasis hebben om dan samen met het team naar de verschillende speelsteden te kunnen vliegen. Te beginnen in Sotsji, waar ik nog nooit was. Dat is het Nice van Rusland, met palmbomen.

Vervolgens wordt gespeeld in Moskou. Daarna Kaliningrad. Wie daar ooit al is geweest, melde zich. Het ligt los van Rusland geprangd tussen Polen en Litouwen aan de Baltische Zee en dus heeft Rusland binnen de EU een uitvalsbasis, tenzij Polen tegen die tijd een ‘Krimmeke’ heeft gedaan. Wie weet, dan wordt het daar nog leuk. Bij nader inzien na wat surfwerk: op 8 oktober van vorig jaar heeft Rusland kernraketten naar Kaliningrad verscheept. Laat maar, Polen.

Daarna wordt het nog interessanter: Rostov of terug naar Moskou. Doe maar Rostov, nu we toch bezig zijn aan de Ronde van Rusland. Rostov aan de Don, op een boogscheut van de Zwarte Zee, ziet er best aardig uit op Wikipedia. Laten we voor de gemoedsrust van voetbalminnend vaderland die achtste finales ook maar overleven en dan gaat het richting Samara of Kazan.

Samara, daar heeft Ann Wauters het lang uitgehouden en dan nog in de winter, dus dat moet daar aan de Wolga ook wel lukken in de zomer. Ik verheug mij op de Russische terrasjes. Maar Kazan kan dus ook, en dat is 365 kilometer over de weg naar het noorden en ligt ook aan de Wolga. Die stad ken ik nog van toen de NHL staakte en veel goede Russen daar voor het ijshockeyteam gingen spelen.

Tatarije heet de autonome republiek daar, en ze hebben ook een goed voetbalteam, met een oude bekende: Maxime Lestienne, ooit nog bij Club Brugge en daarna een ongelukkige maar lucratieve odyssee begonnen, speelt bij Kazan. Cédric Roussel was daar ook, maar die kon daar moeilijk aarden. En als we dan toch zover zijn, en we hebben in Kazan gewonnen van wie dan ook, dan gaan we verdorie naar Sint-Petersburg.

Goede herinneringen aan die stad. Daar verbleef ik twee weken in 1994 voor de Goodwill Games van Ted Turner en ik sliep er in hotel Astoria, van Louise Bryant en John Reed, die twee van de film Reds. En dan is het terug naar de uitvalsbasis: Moskou, maar deze keer het Luzhniki-stadion en niet dat van Spartak van de groepsfase, die we tegen dan al lang zijn vergeten.

Er is één kleine ‘maar’ aan dat hele ideale traject: de Rode Duivels moeten na wedstrijd drie al hun wedstrijden winnen. Ook in de groepsfase zit er een addertje onder het gras. Kaliningrad is het dichtste dat de Rode Duivels bij huis komen. Dat is nooit een goed voorteken. Op het laatste EK gingen ze eruit toen ze in Lille kwamen spelen. Een uurtje na het laatste lettertje te hebben getikt, zat ik op mijn terras. Dat zal nu iets langer duren.

Samengevat: of we gaan er in Kaliningrad uit en zijn snel thuis, of we gaan all the way.